استاد جعفر دیناروند/ رئیس مرکز بررسی های اجتماعی

مقدمه:انسان موجودی اجتماعی است و در طول زندگی خود خواهان پیشرفت و تعالی است.بدون شک این خواسته همیشه با موفقیت روبرو نمی گردد.ذات انسانی به دلیل همین خواستن است که نیازمند به رشد می گردد و لذا در تلاش است تا بدان دست یابد.در این راستا بسیار اتفاق افتاده و می افتد که راه رسیدن منحرف و مسیر حرکت خلاف می شود.

در میان رویدادهای انسانی ،تربیت دارای جایگاه ویژه ای است.علت آن در همان ذات انسانی نهفته است که متصل به رشد خواهی و پیشرفت طلبی است.وظیفه ی دست اندرکاران حوزه ی تربیت همین تبدیل آرزوها به عمل است.به زبان ساده وظیفه ی آن ها این است که بکوشند تا آدمیان را به بالاترین درجه ای از تعالی برسانند که قابلیت های آن ها اجازه می دهند.

بنابراین در روند تربیت تبدیل قوه های آدمی به افعال انسانی انتظاری است که باید به سرانجام برسد.این رشد و تعالی باید برای جامعه ایجاد کننده ی تغییرات، تحولات و در نهایت تکاملاتی گردد که آدمیزاده را از شکل انسانی به ذات آن هدایت می نماید.ذاتی که در آن جنگ و ظلم و ستم جایگاهی ندارد و صلح و صفا و صمیمیت تنها آرامشی است که حاصلش پیشرفت جامعه ی جهانی است.

برای بسیاری از افراد جامعه این چنین جملاتی تنها رویا و آرزوهای دست نیافتنی تلقی می گردند که در جهان امروز مشاهده می نمایند.تربیت در مسابقات جهانی بازنده ی بزرگی بوده و در بسیاری از صحنه های جهانی شکست خورده ی  ابتدایی محسوب گشته است.سیاست های دنیای امروز با چالش کشاندن انسان ها توفیقات فراوانی را به دست آورده و نتیجه ی آن میدان داری آن ها در روند زندگی انسان ها بوده و هست.

این مهم را انسان ها به صورت مستقیم دریافته اند ، خود را با روند ناصحیح امروزی سازگار ساخته اند و نظریه سازگاری اجتماعی را به شکلی جدید توجیه نموده اند.برای بسیاری از عوام حرکت در امواج هم جزئی از زندگی محسوب شده ،غافل از اینکه وجود این امواج ،مصنوعی و دست ساخته ی مراکزی خاصند.

مسئولیت انسان ها در این رابطه تقسیم بندی شده و بسیاری خود را مبرا می دانند.اینکه چگونه باید با این روند مبارزه کرد و انسان را وارد روند تغییرات نمود، بحثی است که می بایست به صورت جداگانه مطرح نمود اما در این میان شنیدن درد دل های کسانی که به طور مستقیم با تربیت و این روند در رابطه بوده اند راهی برای توجه و نگرش جدید تلقی می گردد.

درد دل ، دل دردی نیست بلکه بیانگر تجاربی است که فرد از تلاش های خود در زمینه ی تربیت و رشد دهی دارد.دل درد با درد دل در این مفهوم متفاوت می گردد.کسانی که از درد دل صحبت می کنند ، می گویند که بلایایی در طول فعالیت های خود متحمل شده اند که بر پیکره ی تربیت وارد شده و خود شاهد آن بوده اند.درست است که در نکات ارزشی گاه گفته می شود که بیان درد دل باعث شادی دشمن و غمگینی دوست می شود اما باید این را به شکلی دیگر نیز نگریست.آیا درد دل ها باعث توجه ی بیشتر به اشتباهات نمی شود؟

درد دل ها همان اثرات نامطلوبی هستند که از تصمیمات نادرست مسئولین و دست اندرکاران روند تربیت بر جای باقی مانده اند و بسیاری از آن ها هنوز ادامه داشته و گاه با غلط های جدیدی انباشته می گردند.درد دل های تربیتی بیانگر مشکلات خود ساخته ای است که از روی بدفهمی، بد اندیشی ،کج فکری و در یک کلام از نادرستی عملکردها حکایت می کند.

باید به درد دل ها گوش داد و آن ها را وسیله ای برای اصلاحات دانست.ایران کشور بزرگی است اما در ددل های فراوانی در درون خود جای داده است.ایران مهد تمدن بشری است و در زمینه ی تربیت یکه تاز بسیاری از میادین بوده و انتظار ادامه ی ان امری قابل قبول است اما در این میان چالش های مصنوعی که گاه آن را می توان مغرضانه نیز نامید، باعث ایجاد تونل های بزرگی در مسیر حرکت صحیح تربیتی شده است.درد دل های تربیتی معرف بسیاری از ناگفته های تربیتی است.