استاد جعفز دیناروند/ رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا

نامی آشنا برای روزهای اول جنگ.اشنا تر از ان راننده اش بود.غلامعلی یاحسن را می گویم.او را از دوران کودکی می شناختم.بی غل و غش.ساده و بی ریا .لباس سپاه در تنش بود و اسلحه در دستش.امبولانس خاکی رنگ برای روزهای اول جنگ یک خاطره است.وقتی به یاد ان زبان بسته می افتم شهدا-اذوقه- بیل و کلنگ-گلزار -بمباران و بیسیم جاسوس عراقی در ذهنم متبلور می شوند.امدن ان در شوش یعنی حادثه ی جدید.نبودش در شوش ما را به ارامش موقت دعوت می کرد.

بعضی از روز ها واقعا هوس دیدنش را داشتیم.امبولانس خاطرات همه ی بچه های سنگر گرفته در شوش است.ان در میان شهر و جبهه ها در تردد بود.گاهی اذوقه می برد و گاهی جنازه ای را منتقل می کرد.

من در خاطراتم به یاد جنازه تکه تکه شده ی ان فقیر-دفن جنازه ی تازه داماد-اصابت گلوله توپ دقیقا در بالای سرمان واصابت ان به سقف مغازه روبروی حسینیه-بمباران میگ عراقی در کنارم که خوشبختانه به تپه ای خاک اصابت کرد والبته باورم نمی شد-سوار ان شدن و در زیر بمباران ها به گلزار اخراسفالت رسیدن و در نهایت تعقیب جاسوس موتور سوار عراقی شدن می افتم.جنگ پر از خاطرات تلخ و شیرین است.این خاطرات برای باز سازی نیاز به سمبل دارند.

برای من شوش ابتدای جنگ سمبلش امبولانس است.

با همان شکل و شمایل .گاهی در فیلم های دفاع مقدس ان را می بینم البته نه خودش را که شکلش را.دیدن ان برایم از نظر هایی خوش ایند است.کربلای جبهه ها یادش بخیر-شهیدان گمنام شوش یادش بخیر.حسینیه اعظم یادش بخیر.بمبارانها-خرابی ها-اوارگی مردم را هرگز فراموش نمی کنم.امبولانس ای حامل عزیز ترین انسان ها تو را فراموش نخواهم کرد.تو برای رزمندگان قوت قلب و برای سنگر نشینان شوشی نقطه ارامش بودی.

تو چگونه در اولین اصابت گلوله به حادثه می رسیدی تا کمک دهنده کسانی باشی که نمی شناختی.تو برای ما پر از خبرها بودی.خبرهای خوش و ناخوش. تو به شوش خدمت کردی .این را من به خوبی درک کردم واز نزدیک احساس نمودم.ای کاش عکسی از تو داشتم تا همیشه در نزد خود نگه می داشتم.

شاید عکس تو تبلور خاطرات جنگم باشد.