استاد جعفر دیناروند/ رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا

راهنمای هر کاری را دلیل ایجادی آن دانند.تشنگی راهنمای انسان برای جستجوی آب است و بنابر همین است که گویند فریاد هر فردی راهنمای او برای بررسی وضعیتش می باشد.درد دل نیز دلیل و راهنمای بررسی است.چرا افرادی یافت می شوند که درد دل کنند؟مگر در درد دل چه نکاتی وجود دارد که می بایست بیان شوند؟درد دل به درستی راهنمای ادمی در بررسی کنجکاوانه ی مسائل است و شاید راهنمای او در تصمیم گیری ها نیز باشد.

درد دل های تربیتی راهنمای مسئولین در بازنگری موضوعی "تربیت" است.این نه از این باب است که جامه ی دریده را وصله نمایند که پارگی دیگری را به وجود آورد که بررسی ریشه ای و مبنایی بر این موضوع است.آدمی را نه از این باب که شکل و شمایلی غیر حیوانی دارد مورد نظر قرار می دهند بلکه از این نظر که ماهیتی خاص را تعقیب می نماید مورد تاکید قرار می گیرد.

درد دل های تربیتی دلایلی بر وجود درد در درون انسان هایی است که دنیا را شفاف تر از دیگران می بینند.فریاد کسانی است که درد را در عمق وجود خود احساس می نمایند.دلایلی که نه تنها وجود آن ها باید گوشزد شود که راهی برای طی شدن و یافتن چالش هایی است که گاه مصنوعا ایجاد شده اند.

سازندگان این مسائل دارای افکار پلید غیر انسانی هستند و می کوشند تا مجموعه ای غیر انسانی و ضد بشری بسازند تا بدین سان در رسیدن به مقصود و منظور راه صد شبه را یک روزه طی نمایند.آن ها ریشه هایی را مورد حمله قرار می دهند که اگر خشکیده شوند مسیر درست انسانی را به انحرافات بزرگ بشری تبدیل می نمایند.

درد دل های تربیتی دلایلی بزرگ برای وجود درد های کهنه است.تغییراتی که در ماهیت انسانی و رهنمود او به سمت سقوط و انحراف ایجاد نموده و دردی عمیق در انسان های آگاه و بیدار جامعه به وجود آورده است.شاید بسیاری از آدم های امروزی اصلا اهل درد کشیدن نباشند.آن ها همیشه مسکن مصرف کرده ی دورانند.

درد دل های تربیتی بدون تردید دلایل وجود نابسامانی های تربیتی است.انجراف انسانیت از مسیر زندگی است.گزینش جنگ به جای صلح و ازار رسانی به جای همدردی است.دلایل بر کج رویی هایی است که تصمیمات درست را به حیوانیت تبدیل می نماید و دلایلی بر نبود ماهیت اصلی آدمیت دردرون اوست.

درد دل را باید شنید اما نباید گوش داد که میان شنیدن و گوش دادن فاصله بسیار است.کسانی که می شنوند آن را دلیل بر وجود مشکلات و مسائل و گاه مصائب می دانند.دلایل درد دل ها را نباید به عنوان دلایل ظاهری موضوع نگریست که علت های بنیادین را معرفی می نمایند.

ایکاش تنها شنیدن نباشد که معمولا بدترینش نیز همین است.سخنرانی های سیاستمداران جهانی در یافتن راه های آرامش،جستجوی روش های صلح آمیز جامعه ی بشری، مبارزه ی با ترور و وحشت،زندگی سعادت مند تمامی نوع بشر تنها نشان دهنده ی نوع و تغییرات دلایلی بر گول زدن انسان هاست در حالی که عامل تمامی این نابسامانی ها خودشان هستند.

درد دل های تربیتی باید برای تمامی آدم های روی زمین دلایلی بر سقوط باشد.آدمیزاده را از راه منحرف کردن تصور و علت های گرفتاری انسان ها در سنگلاخ های ساختگی ترسیم کردن باشد.درد دل نه تنهای راهی برای روشن نمودن که ریشه ای برای بررسی نمودن است.

درد دل خواب آشفته ایجاد کردن برای کسانی است که به دروغ و نیرنگ از حقوق بشر دم می زنند و خود بدترین ناقضان آنند.درد دل های تربیتی دلایلی برای اتحاد و همبستگی انسان هایی است که می خواهند انسان وار زندگی کنند و شرف و غیرت آدمی را فدای هیچ رفتار غیر انسانی ننمایند.