جعفر دیناروند/ رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا:

انتظار ،ماندن تا به مقصد رسیدن است.در آن مقصد و منظور است و در درونش کوشش و تلاش نهفته است.هر درد مندی منتظر درمان است تا از وضعیت خارج شود.باید درد را کشید تا برای آن راه حلی یافت.بدون درد درمان معنایی نمی یابد و با مسکن نیز نمی توان از درمان فاصله گرفت.در بسیاری از موارد مسکن ها منجر به مرگ و نابودی شده اند زیرا دردی برای بهانه ایجاد نکرده اند.

در درد دل های تربیتی نیز انتظار مستتر است.شاید مهم ترین آن ها انتظار حرکت های تاثیر گذار از سمت و سوی روشنفکران و متعهدین به جامعه باشد.وجود درد دل های متفاوت در جامعه از هر ماهیتی از نظر موضوع که باشد نشان دهنده ی افراد متعهد بیشتری است.خفتگان را انتظار درد دل نیست.کسانی که در مجموعه ی خود تنها نوک بینی خود را می بینند و احساسی از همجوار ندارند.

بدون شک انتظارت در درد دل های تربیتی شکل خاصی به خود می گیرند.درد دل های تربیتی مانند اقتصادی یا قانونی نیستند که تنها دارای دایره ای محدود باشند.در درد دل های تربیتی محدوده به اندازه ی کا بشر است.به هیچ عنوان شامل یک کشور یا یک رنگ نمی شود.انتظار از درد دل های تربیت انسجام و اتحاد تمامی افراد کره ی زمین است.

سیاهان را با سفیدان و زردان را با سرخپوستان تفاوتی نیست.آسیا همان افریقا که همان امریکا و اروپاست.انتظار فریاد یک دست بر علیه ی ماهیتی است که امروز دیگران ساخته اند و بدین سان برای تجمع خواسته های خود در اقلیتی برای انحراف اکثریت تغییر ماهیت دادده اند.

درد دل های تربیتی تنها فریادی برای شنیدن نیست بلکه انتظاراتی عمیق و گسترده برای ایجاد جامعه ی آزاد بشری با توجه ی به ماهیت اصلی است.تبدیل توانایی هایی است که منجر به ساخت آدمیزاده در طول حیاتش می شود.انسان سازی در معنای واقعی کلمه است.

انتظار از درد دل های تربیتی چه برای کسانی که تنها می شنوند و چه برای کسانی که بیان می کنند ،تغییرات اساسی در ساخت تربیت به عنوان بنیانی ترین وسیله برای رسیدن به مفصودهای انسانی است.منظر ماندن برای ایجاد عدالت اجتماعی است.

درد دل های تربیتی اگر موفق عمل کند در گام اول ایجاد کننده ی انتظارات در نوع بشر می باشد.باید در آدمیزاده خلا کمبود ماهیت انسانی و درون گرایی انسانی باشد.زمینه سازی برای رسیدن به اهداف بلند انسانی و تعالی و تحولات آدمی باشد، در غیر این صورت تنها مانند نوشته هایی عمل می کند که در کتابخانه ها ،خاک نوش جان می کنند.

درد دل کنندگان تربیتی بدون شک در هر کجای دنیا که به سر برند و با هرگرایشی که تحصیل نموده باشند، متعهدانی غیر آرام هستند که نمی خواهند وضعیت موجود ادامه یابد.آن ها از مردم و هم نوعان خود انتظار سکون و سکوت را ندارند.بیدار نمودن آن ها برای درد کشی را در برنامه های خود گنجانده اند و قصد و منظور آن ها بیدار نمودن خوش خوابان درون جامعه است .

انتظار درد دل های تربیتی رفع مسئولیت و توپ را در زمین حریف قرار دادن نیست.نه شروع کننده ای را مد نظر قرار می دهند و نه پایان دهنده ای را متصور می دانند .برای آن ها انتظار از نوع بشر است، خواه آن هایی که خلاف را به عمد در جهت منافع خود ایجاد می کنند و خواه کسانی که از این باب ضربه می بینند.

انتظار در درد دل های تربیتی به معنای حرکت در جهت انقلاب بشری است.تغییرات ابتدای برای ایجاد تحولات وسیع و در نهایت تکامل نوع بشر برای باز یافت ماهیت درونی و اصلی است.از بین بردن ماهیت های حیوانی و غیر انسانی برای سعادت نوع بشر در طول حیات و گذران زندگی ظاهری برای ورود به زندگی ابدی و اصلی است.

انتظاری که اگر در دنیای امروز متصور نشود ماهیت آدمی را به فراموشی مطلق تبدیل می نماید، به طوری که نسل های بعدی از وجود آن به عنوان نمادی جدید یاد می کنند و با آن غریبه باقی می مانند.انتظار تربیتی تنها از طریق درد دل های تربیتی به وجود می آید و این راه با تعهدی که خالقین آن دارا هستند منجر به رسیدن به ماهیت اساسی انسان که همان انسانیت باشد ، می گردد.