جعفر دیناروند/ رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا:

بسیاری انتقاد را کلمه ای روشنفکرانه تلقی نموده و آن را رفتاری تصور می کنند که هدفش اصلاحات است و بدین سان در جهت تغییرات عمل کردن و به اهداف رسیدن می دانند.نقد در هر موضوعی را نشانه ی اهمیت و ضروت آن تلقی می کنند و بدین سان بازار نقد و انتقادت را زمینه ای برای بازسازی و دوباره نگری در نظر می گیرند.

البته که نقد و نتقاد راهی برای بررسی است اما ماهیت آن با اعتراض و یا حمله و نیز از بین بردن متفاوت است.در نقد یک موضوع همه چیز منفی نیست و تمامی اتفاقات بد نیستند.به زبان ساده در نقد هم مسائل وجود دارند و هم نکات مثبت در جهت رفع نیازهاست.در نقد می توان عملی تصور نمود که هدفش کاهش منفی ها و افزایش مثبت هاست.بنابراین سبک و سنگین کردن است.

درد دل های تربیتی در این مجموعه چگونه عمل می کنند؟آیا اهداف آن با نقد و انتقاد یکی است؟بسیار ی بر این تصورند که درد دل های متفاوت همین هدف را دنبال می کنند.آن ها می گویند که درد دل هایی مانند اقتصادی یا مدیریت برای آن است تا مسئولین تغییر جهتی برای افزایش نکات مثبت و کاهش نکات منفی انجام دهند.

درد دل های تربیتی به هیچ عنوان نگاهی بدین شکل ندارد.کدامین درد برای آدمی دارای نکات مثبت است که درد دل کننده خواهان ادامه ی آن باشد.اصلا درد دل مرحله ای برای نشان دان منفی های کامل یا در حداقل ممکن اکثریتی که اقلیت را هیچ می نگارد است.باید معنای درد را کامل درک نمود.

درد دل های تربیتی ماهیتی نقدی ندارند.به هیچ وجه برای بررسی و تغییرات کوچک و ظاهری نیستند.شکل و شمایل آن ها برای رسیدن به سودهای شخصی نیست.درد دل های تربیتی جنبه ی شخصی ندارند اگر چه به وسیله اشخاص خاصی بیان می گردند.درد دل های تربیتی بیان خرابی های ریشه ای و اساسی در تربیت است.

درد دل های تربیتی را نباید با نقد یکی گرفت که خیانتی برای ادامه ی خیانت های بعدی است.آن ها برای بازسازی و گذر سریع و فرمالیته نمودن و در نهایت بزک کردن نیستند.تغییرات اموزشی و تغییر کتب را اصل در آموزش و پرورش نمی دانند.افزایش رشته های دانشگاهی برای جذب و خفه نمودن استعدادها می دانند.

درد دل های تربیتی اساسی انسانی دارند که نیازمند به ریشه یابی و اصلاحات ریشه در درون ماهیت آدمی می باشند و لذا نقد را در درون خود حلال مشکلات نمی دانند.اصلا با اصلاحات آموزشی موافق نیست که انقلابی آموزشی را خواهان است.اصلاح روش های تربیتی را تعقیب نمی کند که انقلابی در روش ها را می طلبد.

درد دل های تربیتی ماهیتی ریشه ای و اساسی دارند که علت به وجود آمودنش وضعیتی نامطلوب است که دارای خطرات بسیار فراوانی برای ادامه ی حیات بشری است در حالی که در نقد و انتقادت اصلا چنین احساسی وجود ندارد.

درد دل های تربیتی قصد دارد تا وضعیت در حال سقوط آدمی را به او نشان دهد بنابراین نمی خواهد که افرادش احساس کنند که در سقوط هم نکات مثبتی وجود دارند.در شکست و سقوط آدمی از اصلاحات صحبت کردن کاملا بیهوده است.شاید اگر چنین احساس شود که آدمی در این جهت در حال فعالیت است و در ضمن پیمودن آن هنوز به از دست دادن ماهیت نرسیده است، آنگاه می توان از نقد بحث نمود.

درد دل های تربیتی با پرداختن به موضوع راه نقد را در پیش نمی گیرد و قصد دارد تا با حذف آن بگوید که آدمی باید برای بازگشت به ماهیت از دست داده تلاش نماید.راضی به وضعیت نباشد که از ماهیت اصلی اش فاصله ها دارد.انقلابی بزرگ در درون انسان ایجاد نماید تا انسانیتش نماد یابد.اگر چنین شود موفقیت درد دل حتمی است.