ایران اُنا - جعفر دیناروند: ماهیت تربیت امیدواری است.شاید برای بسیاری از افراد جامعه شکست و عقب ماندگی نوعی سرخوردگی و نا امیدی باشد اما برای روند تربیت هیچگاه این تصور قابل قبول نمی باشد.علت امیدواری در روند تربیت امکان تغییر و تحولاتی است که انسان را به اصل و اساس خود رهنمود می نماید.در همین راستاست که درد دل های تربیتی نه تنها زمینه ساز نا امیدی نیستند که امیدواری فراوانی را در پشت سر خود دارا می باشند.

درد دل های تربیتی چندین امید را در دل خود دارا هستند.یکی اینکه افرادی وجود دارند که مسیرهای غلط تربیتی را تشخیص می دهند و با وجود منحرفین فراوان در این زمینه باز فریادی برای بیداری سر می دهند و این بزرگ ترین امیدواری در جلوگیری از سقوط کل انسان ها در چاه حیوانیت است.

دومین امیدواری مربوط به شنوندگانی است که با شنیدن درد دل های تربیتی تحریک و تشویق به عمق نگری می شوند.بسیاری از افراد با توجه به رشته های تخصصی خود تنها در همان دایره حرکت می کنند و ناخواسته از درون تربیت فاصله می گیرند و یا آن را چندان جدی تلقی نمی کنند.درد دل های تربیتی با این امید که شنوندگان متفکر را خواهد داشت به بیان و انتقال مشکلات اقدام می نماید.

امیدواری سوم مربوط به امکانات تغییر از مسیر است که نشان دهنده ی آن است که روند تربیت مسیری غیر قابل برگشت نیست که افراد را در درون آن غوطه ور و غرق سازد.هر زمان که آدمی به اشتباهات خود در مسر تربیت آگاه گردد، موفق به تغییرات اساسی و حرکت به سمت و سوی انسانیت که جوهره ی اصلی انسانی است، خواهد گردید و این امیدوراری بسیار با معناست.

امیدواری چهارم مربوط به حفظ اساس انسانیت در نوع انسان است.باید این حقیقت برای همه پذیرفتنی باشد که علی رغم انحرافات شدید در تربیت و تبدیل انسان به نوع خاصی از حیوان باز این امیدورای که استعدادهای نهفته انسانی بیدار خواهند شد را جدی تلقی نماییم.درست است که در این مسیر غلط تربیتی بسیاری از افراد متضرر خواهند شد و نیازمند به تنبیه و از بین بردن می باشند اما باید از نظر تخصصی این امیدواری را پذیرفت که امکان بازگشت به آدمیت همیشه وجود دارد.

از منظر دیگر باید درد دل های تربیتی را موضوعی نا امید کننده در نظر نگرفت.اصولا ماهیت درد دل های تربیتی سازندگی است و اعلام خطراتی است که نوع بشر را تهدید می نماید.بنابراین به هیچ وجه برای نا امید ساختن انسان به کار برده نمی شوند.شاید مخالفین با درد دل های تربیتی زمینه ای برای تبلیغات غلط نسبت به آن داشته باشند و آن را راهی برای نا امیدی نسل های آینده تلقی نمایند اما باید بدانند که همین افرد نا امید کنندگان اصلی می باشند.

در درد دل های تربیتی بیداری و هوشیاری خرف اول را می زند و مانند هشدار دهندگانی عمل می کند که افزایش خطر بیشتر و جلوگیری از مرگ انسانیت را فریاد می زند.بنابراین هیچگاه نمی گوید که آدمی امکان بازگشت به اصل خود را ندارد بلکه عکس آن معتقد است که آدمی با بیداری باعث اصلاحاتی بنیادین در جوهره ی اصلی خود خواهد گشت.امیدواری که حتی در آن جامعه ای متصور می گردد که زندان به معنای مکانی برای نگه داری وجود نخواهد داشت.

درد دل های تربیتی امیدواری وسیعی در جامعه ی بشری ایجاد و بدین سان زمینه ی فعالیت های بنیادین و بازگشت به انسانیت انسان را رقم می زند.امیدواری ناشی از درد دل های تربیتی شامل اساس انسانیت، بازگشت به درون خود، جامعه ای به دور از حیوانیت و در نهایت مردمی صمیمی و با صفا همراه با همکاری و تعاون در پی خواهد داشت.این امیدواری را باید بنیادی ترین نوع خود در تاریخ بشریت نامید.

بر این اساس است که درد دل کنندگان تربیتی امیدوارند که با شروع فعالیت های خود بیداری در درون جامعه را ایجاد و حرکتی حساب شده را برای بازگشت به درون انسانیت سر و سامان دهند.امیدی که باعث جلوگیری از سقوط بیشتر نوع آدمی گشته و در نهایت افقی روشن برای ادامه ی حیات به وجود خواهد آورد.درد دل های تربیتی امید ساز حرکت های درست انسانی است.

رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا