ایران اُنا - استاد جعفر دیناروند: نگرش درد دل های تربیتی دارای چه محدوده ای است؟ آیا وجود کشورهای متفاوت با فرهنگ ها و سنت های مختلف باعث نوعی نگاه منطقه ای نخواهد شد؟ بسیاری بر اساس همین تفاوت ها تربیت را دارای روش های مختلفی در همان محدوده می دانند. این را به عنوان یک اصل در نظر می گیرند و در بحث های تربیتی نیز حرکت های خود را شکل می دهند.

البته که وجود تفاوت های فرهنگی قابل اغماض نیست اما در درد دل های تربیتی وضعیت بدینگونه تفسیر نمی شود. درد دل کنندگان تربیتی در روی کره ی زمین گسترده اند و بدون شک افرادش وابسته ی به انواع سرزمین ها و نژادها هستند اما اساس این جریان بر تفاوت ها نیست بلکه بر موضوعی است که انسانی نامیده می شود.

درد دل های تربیتی قصد ندارد تا با ملی گرایی تنها وضعیت را در یک کشور تغییر دهد و یا به دنبال آن نیست که این تفاوت ها را عمیق تر نماید.درد دل های تربیتی در تمامی نقاط جهان دارای معانی یکسانی است.رشد و تعالی آدمی برای رسیدن به جوهره ی آدمیت که نهایت آن یکی نگاشتن تمامی انسان های روی زمین را به دنبال دارد.نگاه درد دل های تربیتی جهانی است، هر چند از سرزمینی خاص برخیزد.

البته این بدان معنا نیست که مثلا در ایران درد دل های تربیتی وجود نداشته باشند و یا خطاب آن به مسئولین و مردمش نباشد بلکه منظور این است که اصلاحات اساسی در تربیت ایران باید راهی برای رسیدن به اصلاحات عمیق تربیتی جهان باشد.بنابراین ملی نگری هم بدین معنا وجود خواهد داشت اما در خدمت کل جهان انسانی خواهد بود.

از این نظر است که درد دل های تربیتی در معیار ملی گرایی همسویی با جهانی دارد که هدفش تعالی آدمی و رفع و حذف معیارهای حیوانی برای پیشرفت است.به طور مثال خشونت گرایی در درد دل های تربیتی ایران برای آن است که کارخانه های اسلحه سازی در کل جهان امروز نابود شوند.کل گرایی در معیار ملی گرایی است.درد دل کننده ی ایرانی با سایر درد دل کنندگان اهدافی مشابه دارند زیرا موضوع اصلی آن ها تربیت و رشد انسانی است.

ملی گرایی تنها نگرشی در تقسیم مسئولیت هاست بدین معنا که درد دل کنندگان با یکدیگر همسو بوده و به دلیل وسعت موضوع تصمیم به همکاری و یکسان سازی فعالیت ها می نمایند.برای درد دل کننده ی ایرانی، جنگ به همان میزان حیوانی تلقی می گردد که برای درد دل کنندگان غربی و آسیایی و غیره روی می دهند.در واقع میان ملی گرایی و جهان گرایی تضاد وجود ندارد.

ملی گرایی در درد دل های تربیتی منجر به تععصب گرایی نمی شود و قصد و نیتش تنها رشد بخشی از جهانی است که دیگران نیز در حال تغییر آن به سمت و سوی انسانیت هستند.ملی گرایی اگر به شکل تفاوت ها و اختلافات نگریسته شود هرگز درد دل نخواهد بود.در درد دل های ملی گرایی به همان میزان نگرانی از وضعیت وجود دارد که در سایرین نیز موجود است.

ملی گرایی در درد دل های تربیتی محدود گرایی نیست.نژاد پرستی، توجه ی به رنگ و پوست، منطقه و قاره، کشور و محدوه،زبان و تکلم، فرهنگ و سنت، باورها و نگرش های خاص نیست بلکه نگاهی در انسانیتی دارد که آدمی در طول حیاتش از دست داده و یا بسیار کم رنگ نموده است.نگاه ملی گرایی تنها ساختن تدریجی همراه با همکاری است.

بنابراین ملی گرایی معنایی خاص در درد دل های تربیتی دارد.وجودش برای فاصله انداختن میان نوع آدمی نیست.کوششی جمعی با تقسیم بندی های خاص میان درد دل کنندگان است.ملی گرایی برای درد دل کننده تنها نمادی از وجود مشکلات در قطعات مختلف کره ی زمین است.ساختن ماهیت تربیت در آسیا برای درد دل کننده، امیدواری برای کل جهان است.درد دل کننده ی ملی گرا متعصب به انسان و انسانیت است و به سمت دیگری تمایل ندارد.

برای درد دل کننده ی ملی گرا کشتار آفریقایی یا آسیایی تفاوتی ندارد.برای او زورگویی از هر سمتی که باشد صفتی حیوانی تلقی می گردد خواه آن را در محدوده ی کشور خود اجرا کند و خواه در کل جهان گسترش دهد.درد دل های تربیتی در ابعاد ملی گرایی تنها روشی برای شناخت بیشتر و دقت افزون تر خواهد بود.

رئیس مرکز بررسی های اجتماعی پایگاه خبری ایران آنلاین (ایران اُنا)