استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: هر دردی را نشانه ای است.درد بی نشانه نوعی از خطرناک ترین وضعیت در میان جامعه است.نبود نماد یا علامت به معنای عدم احساس خطر است و همین وضعیت باعث می گردد تا مردم به فکر درمان نباشند.درد دل های تربیتی دارای نماد و علائم هستند.وجود درد دل اثبات وضعیت نابهنجار است.درست است که مشاهده ی نمادها مستقیم ترین راه برای ایجاد درد دل است اما امیدواری به نمادهای معین همیشه کارساز نیست.

در بسیاری از موارد رفتارهایی مانند وحشیگری، غارت، چپاول و دزدی ،نمادهای وضعیت منجر به درد دل هاست.گاه افراد با دیدن نابهنجاری هایی مانند عدم توجه به قانون، چاقوکشی، آزار و یا خودکشی، درد دل ها را زمینه ی معرفی می دانند.البته که رفتارهای مشاهده شده بهترین معیار برای احساس فردی در برخورد با مسائل می باشند.

در درد دل های تربیتی وضعیت تنها با رفتار معین نمی شود بلکه نمادهایی که جنبه ی آدمی می یابند مهم تلقی می گردند.به طور مثال در تربیت عوامل آن یعنی خانواده و مدرسه نمادهای موفق یا ناموفق تلقی می گردند و درد دل های تربیتی را بدان سمت راهنمایی می نمایند.

برای در درد دل های تربیتی گذر از رفتار و ابلاغ تنبیهات و یا تشویقات اصل و اساس نیستند.برای درد دل  های تربیتی نمادهای سازنده و یا مخرب، بنیادین محسوب می گردند زیرا اساس و بنیان مورد حمله است و سازندگی نیز باید از بیخ و بن باشد.اصلاح رفتار بدون عوامل ایجاد کننده بی معناست.

نمادهایی که برای تربیت دانان مهم می باشند  همان هایی هستند که وظیفه رشد و تربیت آدمیزاده را بر عهده دارند و اگر موفق به این وظیفه نشوند و یا از آن ناآگاه باشند، وضعیت سقوط انسانی را مهیا می کنند و جهان را بدانجا رهنمود می کنند که اثری از انسانیت و آدمیت یافت نمی شود.وضعیت امروز بشر همین است که مشاهده می شود و حیوانیت آدمی رشد و نمو یافته و اساس آدمیت به فراموشی سپرده شده است.

نمادهای رشد و نمو انسانی مانند خانواده را باید در درد دل های تربیتی در درجه ی اول یافت.جایی که وظیفه ی اصلی و ابتدایی تربیت را بر عهده دارد و می بایست بکوشد تا شخصیت اولیه ی کودکان را شکل گیری نموده و بناهای مستحکم آینده را پی ریزی نماید.

خانواده نماد تربیت است و بی علاقگی و یا عدم درک صحیح از روند تربیت و در نهایت عدم امکان رشد و تعالی اولیه ی فرزندان و سایر افراد مرتبط باعث ایجاد درد های درون جامعه می گردد.درد هایی مانند اعتیاد به مواد مخدر و انحرافات مختلف در دوران نوجوانی و جوانی حاصل آن ها خواهد بود.

اشخاص خاص نیز نمادهای درد دل های تربیتی هستند.به طور مثال پدر به عنوان شخص مسئول در تربیت فرزند، نمادی از این وضعیت است.مادر در کنار او و نیز سایر فرزندان با اتحاد و یا عدم آن نشانه هایی از توفیق یا عدم توفیق تربیتی هستند.

در کل جامعه ، معلمان مهم ترین اشخاص در این رابطه هستند.کسانی که نماد آموزش و پرورش بوده  و وظیفه ی اصلی آن ها شناخت استعدادهای شاگردان و شکوفا نمودن ابعاد انسانی آن می باشند.این نماد که در فعالیت های دولتی حقوق بگیر محسوب می شوند می بایست به اصل کار خود آگاه بوده و زمینه را برای رسیدن به ابعاد رشد انسانی مهیا نمایند.

مدیران تربیتی مانند مدارس،دولت،رادیو،جراید،شهرداران، بخشداران، فرماندارن، پلیس، قضات، کشاورزان، بازرگانان و آحاد ملت ،نمادهای تربیتی برای ایجاد درد دل های تربیتی محسوب می گردند.تربیت به دلیل وسعت و تاثیرات شگرفش شامل تمامی آدم های روی کره ی زمین می شود.هیچ کس در روند تربیت بدون مسئولیت نیست.خواه نا خواه در درجه ی اول عضوی از خانواده و در درجه ی دوم شاگردی در صحنه های علم آموزی است.هر رفتاری از چنین اشخاصی بروز دهد نشانه ی رشد تربیتی یا عدم آن است.

نمادهای درد دل ها تنها به دغدغه ی خاطر نمی پردازند بلکه در پی آن هستند تا بگویند که نوع انسان عامل تربیت و یا عدم آن است.گیاهان و حیوانات نقشی در توفیق و یا عدم آن ندارند.درد دل های تربیتی بر همین اساس از آدمیزاده شکل می گیرند و به آدمیزاده نیز ختم می شوند.نمادهای درد دل های تربیتی را می توان از نظر میزان تاثیر اولویت بندی نمود اما این بدان معنا نیست که کسی بتواند از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند.