* عارف اسماعیل زاده گیوی

یونسکو درسال 1950،پانزده اکتبر(23 مهر) را به عنوان روز جهانی عصای سفید نامگذاری کرد.روزبیست و سوم مهر،روزعصای سفید است؛روزی که روشندلان جهانْ طراوت، پویایی و نشاط را به جویبار زندگی فرامی خوانند.یونسکو و شورای جهانی نابینایان،درجلسه‌ای مشترک همچنین قانون «عصای سفید» را درهمان سال  بررسی کرده و به تصویب رساندند.بر این اساس قانون عصای سفید، تصویری جدیدازنابینایان رادرجامعه ترسیم کرد.درمیان وسایل کمک حرکتی نابینایان، می‌توان عصای سفید را به عنوان پرچم استقلال آنها قلمداد کرد. 

یک روشندل درست مانند یک فرد عادی حق زندگی و بهره مندی از تمام امکانات را دارد.واقعیت این است که اگر چنانچه روند بی تفاوتی نسبت به نابینایان ادامه یابد ممکن است آنها گوشه نشین شده و به راحتی نتوانند با اجتماع خود ارتباط برقرار کنند.

روان شناسان معتقدند که نابینا سعی دارد مستقل باشد. دوست ندارد مورد ترحم واقع شود.اومی خواهد اعلام کندکه مثل بقیه انسان ها می توانداز استعدادهای خدادادی خود استفاده کندوبه رشد و کمال برسد؛بنابراین، از اطرافیان و مربیان می خواهد که اجازه دهند خود او اداره امور خود را به عهده بگیرد و جای وسایل خود را انتخاب کند و در این میان، مربیان و اطرافیان تنها از دور مراقب آن ها باشند که خطر جدی ای آن ها را تهدید نکند.

نوع رفتار باروشندلان در جامعه، می توانددرسرنوشت آن ها و حالات روحی و روانی شان تأثیرات متفاوتی بگذارد.برای رفتار و تعامل باروشندلان، باید از یک سری نکات غافل نبود؛ از جمله آن ها این که واقع بین باشیم و به آن ها بفهمانیم که با دیگران هیچ گونه تفاوتی ندارند؛ آن ها را با نام صدا بزنیم و وقتی به آن ها نزدیک می شویم، به نحوی آن ها را از حضور خود آگاه کنیم و اگر احتمال می دهیم ما را نشناسد، بهتر است خود را دقیق به آن ها معرفی کنیم و از کمک هایی که به استقلال و خودکفایی آن ها لطمه می زند، جدا بپرهیزیم.

تلاش و امید به زندگیِ روشندلان و رشد و پیشرفت آن ها در زمینه های مختلف اختراع، ترجمه، تألیف و فرصت های شغلی، علاوه بر این که سبب آرامش، احساس ارزشمندی، عزّت نفس و استقلال خودِنابینایان است، می تواند درس بزرگی برای افراد بینا باشد؛ چرا که آن ها با نداشتن نعمت بزرگی چون بینایی، ثابت کرده اند که می توانند به زندگی خودکفا و همراه با عزّت خود ادامه دهند، مدارج علمی را بپیمایند یا در عرصه های ورزشی بدرخشند.آن ها به ما می آموزند که آن چه ملاک اصلی موفقیت است، اراده و تلاش است وچگونه در مقابل مشکلات کوچک و بزرگ زندگی بایستیم و فقط به قلّه پرافتخار موفقیت فکر کنیم. آن ها به ما می آموزند که دریای زندگی با همه سختی هایشْ سرشار از شیرینی هاست.

شكي نيست كه عادلانه نبودن شرایط زندگی برای معلولان و بویژه نابینایان از جمله کوتاهی ها در انجام وظیفه بوده ودرحال حاضر شرایط زندگی در جامعه از جوانب مختلف برای نابینایان سخت است ومي توان گفت اشکال کار اینجاست که هنوز اعتماد به نابینایان را باور نکرده ایم و به این عقیده نرسیده ایم که اگر خداوند نقصی را بنا به حکمت در وجود کسی قرار می دهد، به جای آن استعدادهایی را در وجود او قرار می دهد که باید آنها را باور داشت.

به عقیده کارشناسان نگرش جامعه نسبت به روشندلان و همچنین برداشت آنها نسبت به خود که برگرفته از برخورد جامعه و فرهنگ حاکم است،نقش بسیار مهمی درچگونگی تشکیل انگیزه ها،توسعه ورشد استعدادهای نابینایان داردوبدیهی است جامعه، مدرسه و خانواده مسئولیت خطیری را درزمینه ایجاد و تقویت انگیزه های بالنده درنابینایان برعهده دارند.

چه خوب است به خاطر شکر گذاری پروردگار برای این نعمت الهی؛ عصای سفید نابینایان شویم و آنها را تا مقصدشان هدایت کنیم.

*سرپرست ایران اُنا در استان اردبیل