در حالی که مقامات ارشد ایران‌خودرو از پیشرفت مذاکرات خود با «پژو» برای همکاری دوباره خبر می‌دهند، باز هم موج دلواپسی بابت حضور «خودروساز فرانسوی» در ایران به راه افتاده و دلواپسان به نوعی مخالف رخ دادن این اتفاق هستند.

هفته گذشته بود که مدیرعامل ایران‌خودرو در حاشیه نمایشگاه تبریز از پیشرفت 95 درصدی مذاکرات با پژو خبر داد و بر پذیرش شروط این شرکت (ایران‌خودرو) از سوی خودروساز فرانسوی صحبت به میان آورد و حالا این اتفاق، نگرانی و دلواپسی برخی منتقدان را دوباره برانگیخته است.

دلواپسان البته پیش تر نیز که ایران‌خودرو مذاکرات دوباره با پژو را آغاز کرد، موجی از نگرانی و انتقاد را به راه انداختند تا به نوعی مانع حضور دوباره این خودروساز فرانسوی در «جاده مخصوص» شوند. از نظر دلواپسان، پژو شركت قابل اطميناني  نيست؛ بنابراین مسوولان نباید به سادگی از جرمی که این شرکت مرتکب شده (قطع ناگهانی همکاری با خودروسازی ایران) بگذرند.

هر چند به رفتار نامناسب پژو در جریان تحریم‌ها (قطع همکاری با ایران‌خودرو) نقد فراوانی وارد است و خودروساز فرانسوی باید بابت آن تاوانی متناسب بدهد، اما به فرض نیامدن پژویی‌ها به «جاده مخصوص»، بزرگ‌ترین خودروساز ایران چه راه‌های دیگری برای رشد و توسعه خود خواهد داشت؟

پاسخ دلواپسان به این پرسش، «حمایت از توانمندی‌های داخلی» است؛ اما آیا واقعا صنعت خودرو ایران آنقدر توانایی و پشتوانه کمی و کیفی دارد که بدون شراکت با خارجی‌ها (پژو یا هر خودروسازی دیگر)، توان رشد و حضور در بازارهاي جهاني را داشته باشد؟ اگر نگاهی به وضعيت خودروسازی کشور در سال‌های 91 و 92 (سال‌های اوج‌گیری تحریم) بیندازیم، متوجه می‌شویم این صنعت با وجود همه پیشرفت‌هایش هنوز هم به منابع خارجی وابسته است، چه آنکه اگر این نبود، تولید غول‌های جاده مخصوص به یک سوم افت نمی‌کرد.

از طرفی، در دنیای امروز خودروسازی، «شراکت و همکاری مشترک» موضوعی قابل قبول و پذیرفته شده به شمار می‌رود و حتی بزرگ‌ترین خودروسازان دنیا نیز طعم آن را چشیده‌اند؛ صنعت خودرو ایران هم منطقا نمی‌تواند جدا از این پیکره جهانی باشد.