استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: راه های رسیدن به رشد و تعالی موضوعی مهم در روند تربیت است.در واقع می توان چنین گفت که اگر برای رسیدن به مقصد راه درستی وجود نداشته باشد، اهداف هر چند هم والا باشند، امیذواری رسیدن بدان ها محقق نخواهد شد.روش های تربیتی در تمام جوامع وسائل رسیدن به اوج انسانیت محسوب می شوند.

این روش ها با نام های دیگری مانند فرزند پروری و یا روش های تدریس، راه های اصلاح وامثال آن ذکر می گردند.اگر این امر که رسیدن به اهدف انسانی بدون پیمودن امکان پذیر نمی گردند را بپذیریم آنگاه باید به دنبال روش های مختلف و وجود آن ها در نهادهای متفاوت باشیم.درد دل های تربیتی در این رابطه بسیار فراوانند و گاه برای تربیت دانان نوعی ناامیدی به دنبال دارند.

شاید این نکته برای بسیاری تعجب برانگیز باشد که بدانیم در تربیت های پایه ای که همان خانه و خانواده باشند، صحبت از روش های تربیتی نوعی تازگی به همراه داشته باشد.خانواده ها از مفهوم روش تنها راه مدارس و دانشگاه ها را درک می کنند و حتی تفکر در باره ی اینکهروش های تربیتی خانواده باید تابعی از کل روند تربیت در ارتباط با سایر نهاد ها باشند را جدی نمی گیرند.

درد دل از اینجا پدیدار می گردد که در کشور ما ایران داشتن روش تربیتی در خانواده ها تابع هیچ چیز مشخصی نیست و هیچگونه تلاشی برای استمرار بخشی آن در سایر ارگان های تربیتی نمی گردد.خانه برای خود راهی می رود که مدرسه از آن ناآگاه است و مدرسه راهی را طی می کند که هیچ ارتباطی به دولت و کشور ندارد و فقط دستورالعمل های اجرایی در محدوده های خاصی می باشند.

روش های تربیتی باید دارای توازن در مسئولیت های تربیتی باشند.نداشتن تضاد و یا تناقض در پیمودن راه ها ضامن موفقیت های رشدی شوند که متاسفانه در ایران اینچنین وضعیتی تنها به شکل رویا منعکس می شوند.عدم همکاری میان خانه و مدرسه در بسیاری از موارد نشانه ی این شکاف عمیق و به دنبال آن زیان های حبران ناپذیر است.

هماهنگی میان دولت در رفتارهای انعکاسی که منجر به رشد افراد شود با مدارس و مراکز علمی و از همه مهم ترین خانه و خانواده آنچنان دور از واقعیات تربیتی است که هر یک ساز خود را می زنند و هر کدام مانعی برای یکدیگر محسوب می گردند.

درد دل های تربیتی در همسان سازی روش های تربیتی بسیار عمیق تر از یک مطلب یا موضوعی گذراست.در کشور ما اصلا این نکته قابل بررسی نیست زیرا وجود خارجی ندارد.دو.لت درگیر سیاست است و خانه درگیر معیشتی سخت و چشم انتظار شغل و وضعیت بهتر است و مدارس هم هر یک برای خود راهی می روند و نام های متفاوت دولتی، غیر انتفاعی، شاهد و برگزیده را یدک می کشند.

وضعیت تربیت در مملکت ما به مرحله ی بحرانی رسیده است به طوری که حتی در تشکیل خانواده اصول و مبانی اخلاقی عمدا زیر پا گذاشته می شوند و کسی هم یاری مقابله را ندارد و تولید نسل ناسالم و غیر شرعی هم دارای بازاری گرم و توسعه یافته می شوند.

روش های تربیتی موضوعی حاشیه ای است و مسئولین هم تنها به فکر خود و صندلی انتصابی هستند و منافع فردی بر جمعی کاملا غالب شده و هرکس به فکر خویش است و دزد در حال بردن لحاف ملا نصرالدین است.حرف زدن از توازن میان روش های تربیتی در نهادهای مسئول تنها فریاد زیر آب است.

درد دل های تربیتی در باره ی به کارگیری روش های متوازن در این روند مربوط به چند سال اخیر نمی شوند.تعجب از این بابت است که کسی حتی به فکر این قضیه نبوده و مجلس و دولت و ارگان های تربیتی و آموزش و پرورش و سایر ارگان ها حتی در یک جلسه به این موضع نپرداخته اند و بر این باور که راه رشد و تعالی انسان ها در جوامع از طریق یکسان سازی و هماهنگی های روش هاست را باور نداشته اند.

درد دل از این بابت است که حتی درک این موضع را در هیچ نوشته ی نمی توان یافت و خانواده ها رها شده اند و هرکس فرزند خود را بر اساس اتفاق و آنچه خود می داند تربیت می کند و تنبیه یا تشویق و اخراج فرزند از خانه و کاشانه و نیز مجبور کردن به کار و یا عدم تحصیل را حق والدین می دانند و دولت و مجلس هم با سکوت خود آن را تایید می نمایند.

روش های تربیتی در ایران برای رشد دهی هماهنگ فرزندان این ملت به منظور طی کردن پله های ترقی و پیشرفت تمدن ایرانی و پایبندی به اخلاقیات دینی و دفاع از تشیع عدالت پیشه ی علوی عملا کنار گذاشته شده اند و وقت مسئولین ما صرف مطالبی می شوند که اساس و پایه محسوب نمی شوند.این فریاد تربیت دانان است که به گوش مردم می رسانند و تاکید می کنند " تا میان تمامی نهادهای تربیتی در طی کردن روش ها هماهنگی های لازم علمی وجود نداشته باشد وضعیت سقوط انسانیت بدتر از این نیز خواهد شد" بیدار شوید که ازدواج های غیر شرعی و اخلاقی جزئی از زندگی انسان ها شده است.