به گزارش ایران اُنا، سیاست های تربیتی در هر کشوری نشان دهنده ی نگرش و رویکرد آن ها به روند تربیت است.سیاست اتخاذ کلیاتی برای اجرای جزئیات است.تربیت مانند تمامی روندهای مورد نیاز جامعه محتاج سیاست های حساب شده و معین برای رشد دهی و تعالی ملت است.بدیهی است که مکان تصمیم گیری های این نوع سیاست ها ،کلان و در مجالس ملت هاست که تابع هیچگونه باند بازی و سیاست زدگی نیست.

ایران کشوری باقدمت و دارای سابقه انقلابی و مبارزه ی با ظلم و تعدی ملت ها به یکدیگر داری جایگاه ویژه ای باید باشد.انتظار از این کشور بسیار فراوان تر از سایر کشورهاست.پایه و اساس انقلابش بر انسانیت و رفع ظلم و ستم بوده و لذا نگرش سایست های شگرف کوچکترین انتظاری است که از آن می رود.

درد دل های تربیتی در این نکته بسیار عمیق تر از تصورات شخصی است.سیاست های تربیتی ما رنگ و بویی ندارند و حتی متخصصین تربیت نیز قادر به شناسایی آن ها نیستند.کلی گویی و ارجاع فعالیت ها به آینده و غافل شدن از حال و رویایی فکر کردن و در نتیجه رها شدن نهادهای تربیتی به حال خود و دادن نتایج به اتفاقات و شانس تنها برداشتی است که از سیاست های تربیتی می شود.

سیاست های تربیتی در هر کشوری نماد امیدواری به آینده است.آینده ای که در آن فارغ التحصیلان با رشد و تعالی به رفاه و معیشت دست می یابند.نا امیدی رخت بر می بندد.افراد از دروغ و چاپلوسی و پارتی بازی دست می کشند.شایسته بودن اصل و اساس می شود و افق آینده بسیار روشن و امیدوار کننده می گردد.

کدامین وضعیت مثبت در سیاست های تربیتی نمایان گشته است؟ تربیت دانان در زجر و سختی قرار دارند.آن ها روند حرکتی جامعه را در این راستا غلط و اشتباه می دانند.منابع ما در حال نابودی اند.از امکانات برای رسیدن به توانایی ها استفاده نمی گردد.سیاست های ما محدود به رضایت های شخصی و سیاسی است وملت در حال از دست دادن فرصت هاست و فرزندان در حال از دست دادن سن و موقعیت هستند.آن هایی که می توانستند و ناتوانند از بابت عدم سیاست های تربیتی است.

سیاست های تربیتی ما گویا تدوین نشده اند و شاید نیاز به تدوین ندارند.کدامین فعالیت و جنب و جوش در میان مردم برای دست یابی به رشد و تعالی نمایان است؟ چرا تنها به دست آوردن مال و منال و پول و سرمایه، آنهم از هر راهی و روشی مقبول شده است.این همه کلاه برداری و زمین خواری و دروغ و نیرنگ و گران نمودن مایحتاج عمومی و احتکار و انبار کردن نیازهای نوع انسان نشان دهنده ی چیست؟

مسئولین ما دچار نوعی سرگیجه در حمله ی دشمن شده اند و خود را متمرکز بر یک جبهه نموده اند.سیاست های مقابله ی با تحریم اصل و اساس شده و تنها راه چاره را در آن می بینند غافل از اینکه رشد و تعالی فرزندان این ملت باعث افزایش توانایی ها، گسترش تولید، استقلال عمل، تبدیل دفاع بر حمله و در نتیجه فتح قله های موفقیت خواهد شد.

سیاست های تربیتی ما دچار فراموشی شده است.کسی بیدار نمی شود و آن را اصل نمی داند.یارانه را اساس حل مسئله می دانند در حالی که اساس مشکلات بعدی است.با مسکن درد بر طرف نمی شود.درست است که بیمار با رفع موقتی درد هم شاد و خوشحال می گردد اما نمی داند که این وضعیت ممکن است تبدیل به سرطان شود.

سیاست های تربیتی باید هر چه زودتر تدوین و به اجرا گذاشته شوند.همین امروز هم دیر است.ما به اندازه ی کافی زیان دیده ایم .اجازه ندهیم که این ضرر افزایش یابد.باید بدانیم که به کدام سمت می رویم.سیاست های تربیتی ما روشن شوند.رشد دهی برای استقلال عمل آغاز گردد. بیکاری جوان ها را از تربیت ناامید کرده است.جوانان ما در حال تلف شدن هستند.سیاست های تربیتی ما اساس برگشت به وضعیت مطلوب است.دیگران را مقصر این موضوع ندانیم.ما در درون کشور مشکل داریم.برای فرار از مسئولیت یقه ی دیگران خارجی را نچسبیم.سیاست های تربیتی موضوعی مهم برای درد دل هاست. تربیت دانان راه چاره را بهتر از عوام درک می کنند.

استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا