به گزارش مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا، دومین فرزند حضرت علی (ع) با نام حسین (ع)در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه متولد شد.با شنیدن خبر تولد ایشان، رسول خدا(ص) در منزل فاطمه ی زهرا حاضر شد و در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه خواندند.وی به مدت شش سال و چند ماه در زمان حیات رسول خدا می زیست بنابراین فاصله ی ولادت او با رحلت پیامبر شش سال و چند ماه بود.

بن همام در کتاب تاریخ حبیب السیر زمان حمل وی را شش ماه ذکر کرده و یادآور شده که غیر از ایشان تنها یحیی بن زکریا دارای شش ماه حمل بوده و زنده مانده است.پیامبر(ص)نام او را  حسین بر وزن شبیر که نام پسر دوم هارون برادر حضرت موسی(ع) انتخاب نمود.

ایشان دوران کودکی خود را در کنار مادر و جدش گذراند و بارها به وسیله ی پیامبر به بیرون از خانه برده می شد.تربیت او در این دوران به وسیله ی همین دو انسان شایسته انجام گرفت و شخصیت اولیه اش شکل گرفت.احادیث و روایات فراوانی از پیامبر(ص) در باره ی امام بر جای مانده که نشان دهنده ی علاقه ی وی به ایشان بود.

دوران نوجوانی و جوانی خود را با پدر بزرگوارش که اولین مرد مسلمان تاریخ اسلام است گذراند.وی زمامداری حضرت علی و چگونگی عدالت خواهی ایشان را از نزدیک لمس کرد.با اینکه عمر مادرش بسیار کم  اما اثرات تربیتی او بر وی همچنان پای برجا بود.

امام فشارهای دشمنان را بر پدر از نزدیک می دید و برای شناخت دشمنان از هیچ کوششی دریغ نمی کرد.حوادث مختلف خلافت پدر برای او مانند درسی قابل برداشت بودند.گرچه مانند سربازی با وفا در جنگ های مختلف در کنار پدر بود اما کناره گیری او از خلافت و شهادت  در بیست و یکم ماه رمضان برایش بسیار تلخ و غیر قابل قبول بود.

ظلم های مردم بر برادرش امام حسن (ع)را نیز از نزدیک لمس کرد و مسمومیت او را که در سه مرتبه اجرا شد، مشاهده نمود.گلایه های برادر از رفتارهای مردمانی خاص و فشارهای قدرت طلبان برای برکناری او از خلافت را تنها نظاره گر بود زیرا برادر به هیچ عنوان خواهان خونریزی نبود.

تلخ ترین زمان برای او برهه ای بود که برادر  وصیت نمود تا در کنار جدش رسول الله (ص) دفن شود اما بدخواهان و دشمنان امامت مانع شدند و اگر ادامه ی وصیت امام مبنی بر شرط گذاشتن او برای دفن نبود چه بسا درگیری خونینی بین امام حسین و دشمنان به وجود می آمد.شرط امام حسن این بود ؛اگر مانع شدند و احتمال خونریزی وجود داشت من را در بقیه دفن نمایید و امام حسین(ع) نیز چنین کرد.

بنابراین امام حسین(ع) به مدت سی سال با پدر زیست و تمام حوادث دوران خلافت او را از نزدیک مشاهده کرد.در بسیاری از جنگ ها از جمله صفین ،جمل و نهروان در کنار پدر بود.امام نتیجه ی داوری در جنگ صفین و خلافت معاویه را از نزدیک مشاهده کرد و لذا تا زمانی که معاویه زنده بود علم مخالفت را برنداشت.وی دوران خلافت سخت برادر را نیز تجربه کرد.

در طول مدتی که معاویه از مردم برای ولیعهدی یزید بیعت می گرفت، امام به شدت مخالفت می کرد و در نتیجه ی همین رفتار بود که در زمان زنده بودن معاویه با یزید و ولایتعهدی او موافقت نکرد و معاویه هم اصراری به او ننمود وبا مرگ معاویه با یزید نیز بیعت نکرد.

بررسی و خلاصه ی زندگی امام حسین نشان می دهد که او تحت تربیت افراد مهم و شایسته ای قرار داشته که در راس آن ها،پیامیر(ص) بودند.از بعد پدری نیز علی (ع) که خود مخزن رشد و تعالی انسانی بود، درس فراوانی به او آموخت، مادرش فاطمه ی زهرا(س) که خود تربیت یافته پدرش و خدیجه ی کبری بود، هم در گفتار و هم در رفتار خصوصا قضیه ی فدک، درس مبارزه ی با ظلم و ستم را آموخت.

زندگی کودکی، نوجوانی و جوانی امام حسین و نیز دوران مختلف آن در طول حیاتش به گفته تاریخ و حتی از طرق دشمنان نشان دهنده ی رهروی او از صراط مستقیم دین جدش بود.امام حسین با خروج از مدینه و تنها برای احیای دینش راه مبارزه و قیام را در پیش گرفت.

طول عمر امام پنجاه و شش سال بود ، در زمان شهادت پدر بزرگوارش، سی و شش سال و شهادت برادرش امام حسن(ع)چهل و شش سال داشت .وی در سال شصت و یک هجری در کربلا به دست لشکریان یزید شهید گردید.وی دارای شش فرزند بود که عبارت بودند از علی اکبر، علی اصغر، علی اوسط یا سجاد، جعفر، سکینه و فاطمه که در بعضی از نوشته ها او را رقیه نامیده اند .

استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا