استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: دانشگاه به عنوان نمادی از تربیت در آموزش و پرورش عالی برای بسیاری از افراد جامعه ایجاد انتظار می کند.مکانی علمی که می بایست پاسخگوی اشتیاق جوانان به کسب علم و طی مدارج علمی باشد.در این میان نقش اساتید دانشگاه ها بسیار پر رنگ تر و به معنای دیگر دارای نقش انتظار سازی است.

انتقال دانستنی ها جهت ایجاد زمینه های رشد و تعالی فردی همراه با تلاش و کوشش های معنا دار برای رشد جامعه انتظار دونی است که از این نماد می رود.استاد در معنای دانشگاهی خود هم دارای نقش آموزشی و ایجاد کننده ی شوق فردی برای یادگیری  و هم زمینه ساز شکوفایی استعدادهای والای انسانی برای رسیدن به قله های ترفیع و تعالی است.

استاد چگونه وارد این نظام می شود؟ چه ملاک هایی برای این ورود تعیین می شوند؟درد دل ها از همین بابت است که کسانی وارد دانشگاه ها می شوند که اصولا با معلمی و آموزش بیگانه اند.دانشجویان در کلاس آن ها تنها وقت گذرانی می نمایند.استاد خود را موظف به تلاش نمی بیند.دادن تکلیف به دانشجو و نداشتن برنامه برای سقف مطالب و بی انگیزگی در تلاش های شخصی بیشترین نمایش این نوع اساتیدند.

تربیت استاد در وهله ی اول باید افزودن معلومات و بار علمی باشد تا بدین شکل بتواند با توفیقات تربیتی همراه شود.معلومات پایین بسیاری از این تازه واردان آنهم به دلایل بسیاری از جمله رابطه بازی و داشتن سهمیه های از پیش تعیین شده کار را با مشکلات فراوانی از جمله افت علمی همراه نموده است.

جدیت در تلاش ها و نیز داشتن پشتکار که در شکل اولیه ی خود دانشجو را به جدیت دعوت می کند علنا به فراموشی سپرده می شود.مراجع پیگیر کننده هم خود دارای محدودیت هایی در انتخاب و تصمیم گیری هستند.نمی دانند که با چنین اساتیدی که عامل اصلی دلسردی و شاید دلزدگی دانشجویانند، چه کنند.درد دل های تربیتی در رابطه ی با این نماد دقیقا از همین نکته آغاز می گردد.افرادی که وارد این مسئولیت می شوند دارای تعهدی بسیار والاتر از سایر مراکز علمی هستند.استاد باید نمونه ی فهم و درک اجتماعی و فردی باشد.

درد دل های تربیتی برای ورود هر کس به دانشگاه برای تدریس بسیار فراوان است.کسانی که حتی طریق لباس پوشیدنشان نیز دارای تاثیر منفی بر دانشجویان است.این نوع افراد حتی در ایجاد رابطه ی صمیمی برای جذب فراگیران با مشکل روبرو هستند.تلاش های مضاعف برای کسب مدارج علمی و رساندن مملکت به رقابت های جهانی عملا به وسیله این نوع افراد ناکام می ماند.

استادی که باید نقطه ی اتکای دانشجو در رفع مشکلات یادگیری و پاسخگوی مورد اطمینانی در رفع موانع درسی و تربیتی باشد، خود دارای مشکلاتی است.او در پاسخگویی به سئوالات دانشجویان ناتوان و گاه احساس عجز می کند و از دانشجویان می خواهد تا خود مشکل گشا شوند.

انگیزه ی دانشچویان ما به وسیله چنین اساتیدی به پایین ترین سطح خود رسیده است.بسیاری از دانشجویان ما علاج را تنها در کسب مدرک می دانند و افرایش توانایی ها به وسیله تشویق و ترغیب اساتیدی که خود این رشد لازم را ندارند را فراومش کرده اند.

این حالت امروزه در ایران خصوصا در دانشگاه های غیر انتفاعی و خصوصی و نیز در شهرستان ها کاملا آشکار و نمایان است.عمر جوانان ما در حال تلف شدن و از بین رفتن است.چه دلیلی دارد که چنین اساتیدی وارد این وظیفه شوند.ناتوانی بهترین دلیل برای عدم ورود است. باید عذر آن ها را خواست.

استاد باید نمادی از بزرگ ترین تلاش های علمی در بزرگ ترین مراکز دانشی جهان باشد.اگر چنین نشود که هم اکنون نیز چنین است وضعیت بدتر از این ها نیز خواهد شد و آنگاه است که باید فاتحه ی دانشگاه را نیز خواند.درد دل های تربیتی برای اساتید بی مسئولیت و تنها خودخواه در تدرسی زیاد است.ایکاش مسئولین زودتر تز این تصمیم گیرند و محیط دانشگاه را با ورود اساتید با صلاحیت دارای شوق و اشتیاق و در نهایت تلاش و کوشش نمایند.