دانشجو جستجو گر علم و دانش است.جوینده باید یابنده شود.وضعیت این نماد در کشورهای مختلف ملاک خوبی برای موفقیت مرکز عالی تربیت محسوب می شود.چگونگی فعالیت این نماد در ارتقا وضعیت کشور و نیز ایجاد خلاقیت، ابتکار، نوآوری، اکتشاف و اختراع از جمله ی انتظاراتی است که مردم از دانشجو دارند.

به گزارش ایران اُنا، دانشجو از این نظر که یابنده است بدون شک فعال نیز خواهد بود.برای او امر یادگیری و شکوفایی استعدادها مهم ترین نکته در فعالیت هاست.علاقه ی به تحصیل و ترفیع جایگاه فردی و اجتماعی نیز اموری قابل قبول در این نوع فعالیت ها هستند.دانشجو بدون تلاش معنایی جز اتلاف وقت و خروج این نماد از مسیر درست،ندارد.

درد دل های تربیتی در باره ی دانشجو مربوط به مفهوم آن نزد جامعه است.بسیاری آن را امری اجباری و درد سر ساز برای ادامه ی حیات تحصیلی فرد می دانند و تصور می کنند که همه باید به نوعی وارد دانشگاه شوند و تحصیل خود را با گرفتن مدرک تمام کنند و وارد زندگی اقتصادی شوند.چنین تصوری بدون شک مانع ساز در برنامه های دانشگاهی است.

برداشت از تحصیل تنها برای یافتن شغلی بی درد سر و درآمدزایی برای رفاه اجتماعی گرچه امری بد و نامیمون نیست اما محدود کننده ی جستجوگری برای نماد دانشجوست.شکوفایی توانایی های فردی تنها برای دست یابی به ثروت نوعی خودخواهی و جدایی از دردهای اجتماعی است.نمونه های فراوانی از چنین دانشجویانی یافت شده که مسائل انسانی را تنها به عنوان شعار در نظر گرفته اند و عملا از آن بیزارند.

دانشجو باید فعال ترین فرد در عرصه های علمی و فنی باشد.مدرک گرایی برای او مانند موریانه ای است که خلاقیتش را از بین می برد.درد دل های تربیتی در این باره که در ایران تلاش ها تنها برای گرفتن یک کاغذ پاره به هر شکل ممکن و از طریق هر مرکزی به وسیله افرادی با نام دانشجو انجام می گیرد، بسیار زیاد است.

افرادی که خود را جستجو کننده ی دانش می دانند و گم شده ی خود را در مدرک گرایی می بینند و برای آن ها مهم نیست که چگونه آن را به دست می آورند، ضربه زننده های مهلکی به حساب می آیند..این درد دل بیان می کند که دانشجو یابنده نخواهد بود زیرا معنا ی آن را درک نکرده است.ایران در حال حاضر با این معضل دست به گریبان است و حتی جعل مدرک بدون حضور در دانشگاه نیز مد روز شده است.

درد دل های تربیتی در باره ی دانشجو تنها به این نکات ختم نمی شوند.رفتارهای دور از ادبیات انسانی، تقلب در امتحانات، حرکات غیر اخلاقی، تشنج زایی های عمدی، روابط نامشروع،خودخواهی،بی احترامی با اساتید، بی علاقگی به پژوهش و تحقیق و در نهایت گذراندن دوره های بی خاصیت از جمله ی این موارد است که متاسفانه در حال افزایش هستند.

دانشجو که باید بابت تلاش های خستگی ناپذیر خود الگوی مناسبی برای افراد دبیرستانی و ابتدایی باشند، خود را به راحت طلبی محدود می کنند و متاسفانه در تحقیقات پایان نامه ای هم دست به خرید مطالب آماده می زنند.برای آن ها پژوهش امری غیر منطقی است.

افرادی که خود را دانشجو می نامند باید بیشترین تعهد را به جامعه و پیشرفت آن داشته باشند.برای آن ها درس خواندن و دانش جستن برابر با تغییرات درونی خود و برونی جامعه است.باید کشور با تحقیقات و اختراعات و در مواردی نظریه پردازی های آن ها متحول شود.امید مملکت به کسانی است که توانایی جستجوی پنهان ها را دارند و می توانند ناگفته ها را بیابند و در جامعه رواج دهند.

درد دل از این بابت که دانشجویان ما تنها به فکر ورود به دانشگاه به هر شکل ممکنند، تجلی گر بی تفاوتی جامعه نسبت به آن است.حتی جامعه تشویق گر در این راه نادرست نیز هست.والدینی که تنها ورود به دانشگاه و دانشجو شدن فرزندان را آرزو می دانند و به عواقب و بیراهه شده آن فکر نمی کنند.

دانشجو باید الگوی مناسبی از پشتکار و امیدواری در رفع مشکلات علمی کشور باشد که نیست.او باید به جامعه این نوید را بدهد که با ورود دانشجو به دانشگاه گره های علمی را خواهد گشود که متاسفانه این هدف علاوه بر فراموشی باعث گره سازی جدید نیز می شود.

باید این درد دل را به جدیت پذیرفت.کلاه سر خود گذاشتن و بدون پشتوانه از دانشجو تعریف کردن بدون اینکه بعد از چهار سال یا کمتر و بیشتر اثری از خود باقی گذاشتن، نوعی خیانت به نسل های آینده بلکه به نسل جدید محسوب می شود.باید فکری به حال دانشجویان با توجه به مفهوم و معنا نمود.بدون شک وضعیت امروز دانشجویان ما رضایت بخش نیست.باید تلاش ها را برای اصلاح امور در این باب با جدیت دنبال نمود.امروز دیر است اما بهتر از فرداست.

استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا