توسعه محصول و تنوع سبد خودرو در خودروسازان مقوله‌ای است که همواره مورد توجه مسوولین و مردم بوده است.  طراحی و تولید پلت فرم های جدید و ساخت خودروهای به روز نیازمند هزینه و سرمایه گذاری های گسترده است. 

سرمایه گذاری‌ای که به دلیل مشکلات مالی و آمد و رفت برخی مدیران سیاسی که کمتر دغدغه توسعه صنعت خودرو را داشتند کمتر به آن پرداخته شد اما در این شرایط و در روزهایی که تحریم گلوی خودروسازان را به خس خس انداخته، تک و توک خودروسازان به فکر توسعه محصول آن هم به صورت برند ملی میافتند. بومی سازی و توسعه محصول ملی نیازمند صرف هزینه، زمان، مطالعه، تحقیق، شناسایی بازار هدف و... دارد، پروژه ای عظیم که نیازمند است به مهندسانی حکیم و مدیرانی فهیم.

بعد از سمند و تیبا اینبار نوبت دنا بود که به عنوان خودروی ملی بعد از مدتها بیاید و خیلی از مشتریان سختگیر را سوار کند اما در روزهایی که چشم بادامی های بازار خوب در خیابانهای تهران جولان می دهند نگاهها به خودروهای هم تراز ملی مهربان نیست.

چینی هایی که در تست ترک می خورند این روزها در بازار و حتی نگاه برخی مسوولین از همکلاسی های ایرانی خود نمره بیشتری می گیرند، معضلی که کم کم در صنعت خودروی کشور به دردی کهنه تبدیل می شود. این درد زمانی شدت میابد که در قیمت گذاری ها از خودروهای ایرانی انتظار بیشتری طلب می شود اما در گزارش های کیفی منتشر شده از سوی متخصصین و البته مشتریان خودروهای چینی، چیز دیگری دیده می شود.

از یک سو مشتریان از خودروسازان محصولات جدیدی طلب می کنند و از سوی دیگر مسوولین ذی ربط و خودکار به دستان قیمت گذاری انگیزه ای برای توسعه محصول باقی نمی گذارند و حتی در قیمت گذاری ها، بهای خودروهای ملی را با مهمانان چند روزه چینی هم نمی سنجند. کار به جایی می رسد که یک مدیر به دلیل اسرار زیاد در بازنگری قیمت یک خودرو برکنار میشود و مدیر دیگر چاره ای جز صادرات برای خودروهایی که تولید می کند نمی بیند.

دنایی که بعد از بارها رونمایی قصد داشت با تیکاف وارد بازار شود و هم کلاسی های خود را پشت سر بگذارد، ترمز دستی اش توسط شورای رقابت کشیده شد. شورایی که انتظار می رود اگر قیمت دنا را با کارشناسی لازم اعلام کرد، در قیمت گذاری خودروهای مونتاژی چینی هم بازنگری انجام دهد تا در حق مشتریان این محصولات هم اجحاف نشود.

دنای ایرانی قرار است به گفته مدیرعامل ایران خودرو بعد از تحویل تعهدات داخلی دیگر فقط برای صادرات تولید شود ، شاید این بهترین فکر و کوتاه ترین مسیر برای حفظ تولید و کارگران خوشحال از پیدا کردن شغل باشد.