به گزارش ایران اُنا، پیشرفت جوامع مختلف وابسته  به نیروی انسانی کارآمد و وارد به کار است.رفع مشکلات مختلف در زمینه های متفاوت مردم به دست افرادی است که فن را به خوبی می دانند و با رفتارهای خود آن را به سمت و سوی تعالی هدایت می کنند.در این میان مراکز تربیت کننده نیز هر یک دارای نقش های متفاوتی هستند.

بعضی تنها زمینه را برای رشد های آینده مهیا می کنند و بعضی نیز شروع کننده ی آن هستند .در این میان مراکزی که تخصص زا می باشند وضعیت را بهتر از سایرین به نمایش می گذارند.آن ها مسئول رفع کمبودهای جامعه بوده و در تلاشد تا با تربیت افراد خاص آن ها را برای خدمت به همنوعان آماده نمایند.

این گونه افراد که در دانشگاه ها یا مراکز علمی دیگر تربیت می گردند را فارغ التحصیل نامند.افرادی که چشم امید مردم برای رفاه و اسایش محسوب می گردند.سال ها درس خواندن و تخصصی یافتن برای همنوعان امیدواری های فراوانی ایجاد می کنند و البته برای خود افراد نیز دارای حسناتی است.

درد دل های تربیتی در باره ی این قشر از جامعه به وضوح قابل درک است.تلاش ها برای درس خواندن و کسب مهارت ها، گذراندن عمر برای کاری قابل احترام و آینده ساز، امیدی برای رفع محرومیت ها، تلاشی برای رفع بیکاری و اشتعال زایی و در نتیجه انتظاری که برای بسیاری از افراد می بایست میمون و مبارک باشد، به راهی می رود که این چنین نمی گردد.

نداشتن برنامه برای رفع مشکلات از جمله ی این نوع کجروی هاست.در رشته هایی به اندازه ی رفع نیاز نیرو وجود ندارد و در مواردی دیگر به اندازه ای فراوان است که بطلان عمر را به همراه می آورد.چنین نگرشی در ایران بسیار واضح و روشن شده و حتی افراد ساده نیز آن را درک کرده اند زیرا فرزندانی گرفتار در این مشکل را همراه خود می بینند.

درد دل دیگر در این زمینه ماهیت یادگیری فارغ التحصیلان است.درست است که مدرک نشان دهنده ی ورود به مرکز و تلاش های یادگیری است اما هرگز نشان دهنده ی صلاحیت کاربری نیست.چه بسا افرادی از دانشگاه ها فارغ التحصیل می شوند که سواد لازم را نداشته باشند.اصل توانایی در این میان به فراموشی سپرده شده و تنها ملاک برای گزینش کاغذ پاره ای است که مراکز به دست فارغ التحصیل می دهند.

درد دل دیگر شامل بیکاری این نوع فارغ التحصیلان است.آن ها با هزار آرزو وارد دانشگاه ها می شوند و بعضا متحمل هزینه های زیادی می گردند.بعد از دوران سربازی برای پسران منتظر استفاده از نیروی تخصص خود می شوند اما بیکاری کمر آن ها را می شکند و بی انگیزگی در زندگی را ایجاد می نماید.ناامیدی جوانان فارغ التحصیل بزرگ ترین زیان یک جامعه محسوب می گردد.

افت علمی در دانشگاه ها بر فارغ التحصیلان اثرات زیان آوری ایجاد کرده و حتی خود آن ها هم می دانند که دچار اتلاف عمر شده اند و بعد از چندین سال تلاش بدون داشتنم پشتوانه ی علمی به سیل عظیم بیکاران می پیوندند.

درد دل تربیتی در این موارد شامل افت توانایی ها و استعدادها و در واقع دفن آن ها می شود.ترغیب و تحریک آن ها برای دوباره کاری نتیجه ای ایجاد نمی کند و بدترین از آن ها اشتغال زایی افرادی با همان وضعیت اما دارای سهمیه و باند بازی راهی جز ناامیدی و حتی کجروی ایجاد نمی کند.

فارغ التحصیلان ما از محتوا خالی می شوند و گاه اتفاق می افتد که فرد یا افرادی بدون اینکه رنگ و روی دانشگاهی را ببینند از آن فارغ التصیل می شوند.درد دل در این باز به فریادهای زیر آب شباهت دارد و یا مانند فریادهای در گلو گیر کرده ی کابوس های شبانه می ماند.

انبوه فارغ التحصیلان رشته های بدون نیاز هرساله باعث انباشت بیش از حد و تحمل می شود.کسی را یاری فریاد زدن نیست.چرا اینهمه خودخواهی در جامعه ی ما فراوان شده است.به چه بهایی دانشگاهی مختلف مانند قارچ سبز می شوند.البته نه از نوع خوراکی که از نوع سمی است.

یاد دادن ها در این مقاطع با جدیت تعقیب نمی شوند.پایان نامه ها خریداری می گردند.افرادی سود جود در میان اساتید نیز نفوذ کرده و برای افراد پایان نامه تهیه می کنند.درد دل های تربیتی تنها مرجعی برای فریاد می شود . فارغ التحصیلان سرگردان و البته بسیار شایسته پشت سد اشتغال باقی می مانند و این سریال همچنان ادامه می یابد.

استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی اجتماعی ایران اُنا