استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: درد دل های تربیتی با بیان خود به دنبال نتایجی مشخص بوده و هست.اینکه این تلاش تا چه اندازه ای توانسته بدان نتایج برسد، بسته به عکس عمل های اصلاحی جامعه و مسئولین دارد.درد دل های تربیتی بدون شک دل درد های تربیتی نیستند.

آن ها آزار دهنده ی مقطعی مانند هر دردی نیستند که با مسکن و یا داروهای زود تاثیری از بین روند.درد دل های تربیتی فریادهای بلند انسان هایی است که وضعیت انسانیت و جوهره ی آدمیت را مطلوب نمی بیند و می کوشند تا جامعه را به سمتی هدایت کنند که بر روی آن ها تاکید نماید.

جامعه ی بی تفاوت برای آینده ی نسل زیان بار است.درد دل های تربیتی در نتایج مورد ترسیم خود ابتدا به دنبال بیداری جامعه است.افرادی که نسل سازند و امیدوارند که بتوانند فرزندانی نیکو و موثر تحویل دهند.آن ها آینده را روشن می بینند اما از تاریکی های پس ماجرا بی اطلاعند.

نتیجه ی دیگری که درد دل ها تعقیب می کند بازگشت انسان به ماهیت اصلی خویش است.خویشتن شناسی با روند ثابت و بدون تذکرات مستمر حاصل نمی شود.باید درد دل ها را بیان کرد تا بدین شکل انسان به درون خود فرو رود و آن را با اصول و ماهیت انسانی مورد ارزیابی قرار دهد.

از دیگر نتایج مورد انتظار توجه به توانایی های انسان در تعالی و پیشرفت است.این مورد خصوصا با امیدوار نمودن نوع انسان باعث تلاش های مستمر و در عین حال با برنامه خواهد شد و برای کل مردم شور و شوق ایجاد می نماید.جامعه ی خواب رفته را نمی توان امید به آینده ترسیم نمود.باور داشتن توانایی ها نتیجه ای مانند کوشش های بیشتر و حس استقلال و عزت نفس را به وجود می آورد.

نتیجه ی دیگر درد دل های تربیتی نشان دهندگی وجود افرادی است که حس مسئولیت آن ها اجازه ی مانور دهی به خودخواهان انسان نما را نخواهد داد.بیان هایی که نشان می دهد ،  حیوان صفتان احساس خطر کنند و آرام نخسبند.کسانی هستند که می دانند انسانیت آدمی دستخوش تغییرات تصنعی و از پیش تعیین شده گردیده و با هوشیاری خود ،دیگران را نیز گرچه با سختی به واقعیات نزدیک تر می نمایند.

در نتیجه درد دل های تربیتی با توجه به ماهیت آرامش خواهی خود جامعه را متحول کرده و آن ها را به اصل و اساس انسانی خود متوجه می کند.موضوعات متفاوتی را مورد بررسی قرار داده و با این تلاش ها موفقیت هایی را ترسیم میی نماید.درددل های تربیتی بدون نتیجه انجام نمی گیرند.

نتایج دیگری که می توان از درد دل های تربیتی گرفت مربوط به فردگرایی است.درست است که جامعه با جمع گرایی معنا می یابد اما وجود فرد است که جمع را به وجود می آورد.در این رابطه دانشجو یا استاد، شاگرد یا معلم، برنامه یا هدف، وسیله یا کالا، مونث یا مذکر، کم یا زیاد تفاوتی در بیداری برای درد دل کنندگان ندارد.هر یک در جای خود دارای احترام و جایگاه هستند.در این میان اصل و اساس تمامی نتایج انسانیت و رسیدن به قله ی آدمیت است.تا آنجایی که هر شخص بتواند می تواند حرکت کند و پاکی و درستی کردار و گفتار خود را نشان دهد.

نتیجه ی درد دل های تربیتی باید ساختن جامعه ی جهانی با دیدی انسانی و نگرشی اصلاحی در رسیدن به تفاهم، آرامش های مورد نیاز، فرار از چند دستگی ها، خودخواهی های فردی و جمعی،باور به انسانگرایی، همکاری، همراهی، همدلی،رفع محرومیت ها، عدالت خواهی، عملگرایی های انسانی و در نتیجه ساختن آن جامعه ای که شایسته انسانیت و آدمیت اوست.درد دل های تربیتی تنها به دنبال رسیدن به جوهره ی انسانی است و از این طریق در پی موفقیت های رشدی و بیداری آدمی است.

درد دل های تربیتی منتظر هدیه ی نتایج نیست بلکه با تلاش های خود و پیگیری های مستمر با توجه به توانایی های مختلف آدمی برای به بار نشستن میوه ی آن کوشش می نماید.در این میان رسیدن تدریجی به نتایج ،اساس تلقی می شود و خستگی و نا امیدی در این میان جایگاهی نمی یابد.درد دل های تربیتی برای درمان درد های انسانی است که بدون شک قابل دسترسی است.