نخستین شنبه اسفندماه سال 93 یکی از چهره های نام آشنای انقلاب پس از مدتی دست و پنجه نرم کردن با بیماری سرطان ریه جان به جان آفرین سپرد. نگاهی به زندگی «سیدصادق طباطبایی» نشان می دهد که او چه در اعتقادات مذهبی اش و چه در رویکردهای سیاسی اش نگاهی اعتدالی و برخاسته از عقلانیت داشت.

شخصیت مرحوم سید صادق طباطبایی تافته یی از چهره ی دانشمندی توانا، روایتگری راستگو از تاریخ انقلاب، هنردوستی هنرمند و از همه مهمتر سیاستمداری روشنفکر، مذهبی و میانه رو در سال های نخستین انقلاب است.

بسیاری، طباطبایی را سیاستمداری بسیار پرفروغ در سال های نخستین انقلاب می دانند که به واسطه ی همراهی با بنیانگذار جمهوری اسلامی در دوران تبعید ایشان به ویژه ماه های اقامت در پاریس در حلقه نزدیکان امام خمینی (ره) قرار گرفت و عهده دار مسوولیت های مهمی چون معاونت سیاسی نخست وزیر و سخنگویی دولت «مهدی بازرگان» شد.

پس از استعفای دولت بازرگان و با رای شورای انقلاب، سرپرستی نهادهای وابسته به نخست وزیری به طباطبایی سپرده شد تا زمان آغاز به کار دولت «شهید رجایی» به اداره ی این نهادها بپردازد.

با گذشت سال های نخستین انقلاب، طباطبایی عرصه کنشگری فعالانه ی سیاسی را ترک گفت و به رغم شایعه هایی در مورد نامزدی او برای انتخابات ریاست جمهوری، هرگز به این عرصه پر فراز و نشیب بازنگشت. وی در بهمن ماه 1358 به عنوان نامزد انتخابات ریاست جمهوری در این رقابت سیاسی حاضر شده بود.

سابقه فعالیت های سیاسی طباطبایی به عضویت وی در جمع چهره های شاخص اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان در اروپا، آمریکا و کانادا و همراهی با چهره هایی چون شهید «مصطفی چمران» و «علی شریعتی» به عنوان فعالان مبارزه با حکومت ستمشاهی در خارج از کشور باز می گردد.

طباطبایی در قامت سردبیر مجله ی «دانشجوی مسلمان» به عنوان یکی از مهمترین نشریه های مورد توجه دانشجویان ایرانی خارج از کشور (به طور ویژه کشورهای اروپایی) نقش مهمی در مبارزه های انقلابی در سال های منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی داشت و با بیانی منطقی و مستدل به بیان ضرورت های سرنگونی حکومت پهلوی و شکل گیری نظامی مردمی در ایران می پرداخت.

وی در کنار مبارزات عقیدتی- سیاسی با مصداق هایی چون عضویت در شورای سردبیری فصل نامه سیاسی- مذهبی «اسلام، مکتب مبارز» به عنوان ارگان انتشاراتی اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان اروپا، آمریکا و کانادا در سال های دهه 50 خورشیدی، رایزنی های خارجی ضد سلطنتی در اروپا و هماهنگی های دیدارهای شخصیت های گوناگون با امام در زمان اقامت ایشان در دهکده «نوفل لوشاتو» را در کارنامه مبارزاتی خود دارد.

جایگاه علمی طباطبایی به عنوان مدرس یکی از معتبرترین دانشگاه های آلمان در رشته شیمی و نیز ریشه خانوادگی که از خاندان علمای برجسته و روحانیت تشیع برمی خواست سبب شد تا شخصیت وی به عنوان یک مبارز سیاسی از جایگاه و ریشه یاد شده متاثر شود. استاد شیمی و چهره علمی دانشگاه «بوخوم» آلمان فرزند ارشد «سید محمد باقر سلطانی طباطبایی» فقیه برجسته و خواهر زاده «امام موسی صدر» عالم و سیاستمدار نامدار جهان تشیع بود که با «سید احمد خمینی» فرزند و یادگار امام بستگی سببی داشت و برادر همسر ایشان بود.

در کنار شخصیت علمی و سیاسی طباطبایی به عنوان یکی از نخبگان مبارزه با سلطنت پهلوی، روایتگری وی از تاریخ انقلاب در سال های گذشته مورد توجه بوده است تا جایی که شماری از ناظران از وی به عنوان یکی از راویان صادق تاریخ انقلاب یاد می کنند. طباطبایی مجموعه خاطرات سیاسی- اجتماعی خود را در پنج جلد تنظیم کرده که تا پیش از درگذشتش سه جلد آن منتشر شد.

طباطبایی در نویسندگی و ترجمه نیز چند اثر از خود به یادگار گذاشته است که در میان این آثار می توان به «طلوع ماهواره و افول فرهنگ»، «تکنوپولی» و «زوال دوران کودکی» اشاره کرد. به باور برخی صاحبنظران، قلم طباطبایی همچون سخنان وی از ویژگیِ شیوایی، روانی و دلنشینی برخوردار است.

تبحر طباطبایی در نواختن پیانو و اطلاعات و آشنایی قابل توجه وی در مورد موسیقی اصیل ایرانی و کلاسیک غربی از جنبه های کمتر دیده شده زندگی این سیاستمدار دانشمند است که از توانایی و استعدادهای چشمگیر وی حکایت داشت.

در توصیفی کوتاه از مرحوم طباطبایی می توان این چهره دلنشین سیاسی را روشنفکری معتقد با دیدگاه های معتدل و برآمده از خاستگاهی بلندپایه قلمداد کرد. یاد او همواره تصویری به یادماندنی از سال های ابتدای پیروزی انقلاب را بر ذهن می نشاند.

روحش شاد و یادش گرامی