عزیزاله احمدی - معاون مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: امروزه "دیانت" و "حیامندی" مردم به ویژه زنان با "پوشیدگی"شان، گره خورده است .این رابطه همانگونه که در گفتار های پیشین ذکر شد برای زنان ملموس تر است زیرا احساس ثواب خواهی در مقابل مرارت های امروزی پوشش کامل ،چنین انتظاری را برای زنان موجه کرده است.اما سوال اساسی این است آیا در عصر پیامبر(ص)،پوشیدگی نشانه یا الزامی برای تدین و دین باوری بود؟آیا بی مبالاتی در پوشش -در عصر پیامبر(ص)- نوعی "بی حیایی" و "بی دینی" تلقی می شد؟

شناخت ویژگی های اقلیمی یا واقعیت عصر پیامبر (ص)، نشان نمی دهد که ملازمه و پیوستگی بسیار نزدیک و فشرده ای میان "پوشش و دینداری" یا "پوشش و دیانت" در آن عصر وجود داشته باشد.حتی اگر ما آیات یا روایات تاریخی مستند را نیز در نظر بگیریم باز هم خواهیم دید "ضعف در پوشش" هیچ گاه با مساله‌ی "ایمان به آیین مقدس اسلام"قابل جمع نبوده است.زیرا از بسیاری مصادر تاریخی چنان برمی آید که برهنگی  و ضعف در پوشش  به ویژه آنچه که ناشی از فقر می شد ،در جای جای صحرای گرم و سوزان عربستان ،امر عادی و گسترده ای بوده است.

به این دو روایت توجه کنید:

گويند مردي دير نزد رسول خدا رفت فرمود ترا چه شده كه دير آمده اي؟ گفت اي رسول خدا برهنگي مرا باز داشت. فرمود مگر تو را همسايه نبود كه داراي دو جامه باشد و يكي را به تو به عاريت دهد؟ گفت آري. رسول خدا فرمود پس او تو را برادر نیست.( ر.ك: مصادقة الاخوان ص 36).همچنین  آمده است ، فقراي صحابه در حالي كه رسول الله نسبت به برهنگي شان آگاه بود، در كنارحضرت نماز مي خواندند.( المحلي ابن حزم ج 3 ص 227).بنابراین روایات بسیاری را می تواند برشمرد که نشان می دهد برهنگی افراد در عصر پیامبر الزاماً ارتباطی با حیا یا بی حیایی و حتی تعهد به دین داری یا بی دینی نداشته است.به بیان دیگر،مگر بینوایانی را که در تاریخ اسلام به "اهل صُفه"معروف بودندن و به دلیل فقر از پوششی کامل -حتی بر قسمتهایی که نباید آشکار باشد- برخوردار نبودند ،اما به نبی مکرم اسلام و آیین او ایمان آوردند ، می توان بی حیا خواند؟!

آیا زنان ایمان آورنده ای  را که قبل از نزول آیات حجاب -یعنی پیش از سال پنچم بعثت- از پوشش کاملی استفاده نمی کردند و سپس از دنیا رفتند ، هم می توان متهم به بی دیانتی یا بی حیایی کرد؟!آیا "ام سلیم " و " عایشه" را وقتی با جامه های بالازده و با ساق پاهای نمایان ،در جنگ اُحد به رزمندگان اسلام ،آب می رساندند ، می توان بی حیا دانست؟!!( رک : صحیح بخاری، كتاب جهاد باب غزو النساء و قتالهن مع الرجال ح 2667).استنادات تاریخی بسیاری را می توان برشمرد که همانند آنچه متذکر افتاد،نشان می دهد در عصر پیامبر(ص) و حتی سایر رسولان به هیچ وجه "برهنگی و بی مبالاتی در پوشش "،کاملاً قابل انطباق با "بی دیانتی" و "بی حیایی" دانسته شود. زیرا هم فقر ،به مردم آن زمان اجازه پوشش کامل و دقت در پوشش را نمی داد و هم این که عدم پوشش ، معنای زشتی و رسوایی که امروزه در اذهان  وجود دارد،را نمایان نمی کرده است.

البته باید خاطر نشان کرد، مقصود این نیست که  نشان دهیم "حیا با تدین و ایمان "بی ارتباط است بلکه هدف این است که دریابیم، قائل شدن به ارتباط تنگاتنگی که امروزه بین "دیانت و حجاب" وجود دارد در عصر پیامبر اگر نگوییم هیچ اما کمترین ربط منطقی را با یکدیگر نداشته است.زیرا در آن عصر مصداق های بی حیایی ،نه در بی دقتی در پوشش، بلکه در ساحت های دیگری چون : زنا و انتساب دروغین فرزند به شوهر و....مطرح بوده است نه به رعایت پوشش های غلیظ رایج شده‌ی امروزی.