يکي از رذايل اخلاقي حب جاه و رياست است که از مهلکات عظيمه مي باشد.

جاه و مقام دنيوي و تلاش براي رسيدن قدرت و رياست انسان را از خصوصيات اخلاقي و فضايل ديني دور مي کند.

قدرت و مقام دنيوي همواره انسان را به ماديات و مسائل پوچ و بي ارزش مشغول ساخته و ذهن او را از معنويات و اخلاقيات انساني جدا مي کند.

البته اين گونه دنيا پرستي براي کساني که زمينه اعتقادي و اخلاقي مساعد نداشته و از ايمان خالص و صادق نسبت به خداي يگانه بهره ندارند اتفاق مي افتد و گرنه مسلمان واقعي که به خدا و قدرت و مقام او اعتقاد داشته باشد از اين ديدگاه پيروي مي نمايد که قدرت مطلق و مالک واقعي جهان خداي يگانه است و انسان ها بنده و برده او هستند و بايد تسليم خواست و اراده الهي بود.

 کمتر کسي است که آوازه او بلند شود و اين خطر او را نگيرد و دنيا و آخرت او سالم بماند و آيات و اخبار در مذمت آن بسيار است. ‏

خداوند در سوره قصص آيه 83 مي فرمايد: "تلک الدّار الاخره نجعلها للّذين لا يريدون علوّاً في الارض و لا فساداً و العاقبه للمتّقين". يعني آن خانه آخرت را قرار داديم براي آنان که نمي خواهند در دنيا بزرگي و برتري را در زمين و نه فساد و تباهکاري را و پايان و عاقبت براي متقين و به نفع آنهاست خلاصه هر کس طالب دنيا و رياست و مقام باشد، آخرت او خراب و در رنج و عذاب است، زيرا ماديات و دنيا ذهن و اعتقاد او را به مسائلي معطوف مي کند که در طول زمان معنويات و جهان آخرت را از ياد مي برد.

از پيامبر گرامي اسلام (ص) روايت شده است که فرمود: دوستي جاه و مال نفاق را در دل مي رويانند، چنان که آب گياه را مي روياند.

انسان مال دوست و جاه طلب همواره به دوستان، آشنايان و خانواده خود مشکوک بوده و بيم اين را دارد که مبادا کسي به او خيانت کرده و قدرت و مقامش را از او بگيرد و به اين ترتيب نفاق و دورويي او نسبت به همه افزايش مي يابد.‏

اغلب گرفتاري ها و دشمني ها ريشه اين حب مال و جاه و رياست است، البته بايد بدانيم که هركسي كه مال و جاه و رياست دارد معلوم نيست که دل به آنها بسته باشد و شايد اهل خير و خوبي باشد و وظيفه خود را که خدمت به خلق خدا و در راه خداست انجام مي دهد و چنين کسي اهل نجات است، اگر انسان اموال و دارايي خود را در راه خدا و با هدف فقر زدايي و ريشه کني فقر از جامعه و خدمت به همنوعان ببخشد و به مال و مقام و رياست دنيوي خود نبالد مطمئناً به مقام و پاداش اخروي نايل گشته و جزء بندگان واقعي خدا و ساکنان بهشت برين مي گردد.‏

‏ و خلاصه همه بايد براي آنكه از اين خطر بزرگ مصون بمانند هميشه به ياد مرگ و عذاب قبر و حساب روز قيامت باشند. نقل شده که روزي هارون الرشيد بهلول را ديد که چوبي سوار شده و با کودکان بازي مي کند. به او گفت مرا نصيحتي کن. بهلول گفت: ايّها الامير هذه قصور هم و هذه قبورهم. يعني همه به مرگ نزديکند حتي تو.

و اگر کسي گرفتار حب جاه شد بايد فوراً خود را معالجه کند به گوشه نشيني و گمنامي و صرف نظر کردن از رياست و حق را به اهلش واگذاردن. ‏

در پايان بحث، روايتي را از حضرت موسي بن جعفر (ع) نقل مي کنيم که فرمود: "من تکلّم في الله و من طلب الرّياسه هلک و من دخله العجب هلک." يعني کسي که درباره ذات خدا سخن بگويد هلاک گردد و هر که طلب رياست کند هلاک شود و هر که خودبين باشد هلاک گردد.