شوش شهر کهن در میان تمدن های جهان،شهر جدید در میان نسل جدید،شهر چند فرهنگی در عین یک فرهنگی،شهر شهیدان گمنام ،شهر قهرمانان ورزشی و شهر تحصیل کرده ها و نخبگان را چه کسانی می شناسند؟

این همه افتخارات در خموشی بدان حد که در تهران ان را به نام یک میدان می شناسند.

شوش بزرگتر از ان است که بدین شکل باشد.اعتراض کردن و سرو صدا کردن طریق معرفی نیست. باید همت کرد و استین ها را بالا زذ. در مقابل مسئولین ایستادن و قهر کردن، بدترین راهی است که به شناسایی شهر کمک می کند.

ما روی گنجی ایستاده ایم که از وجود ان اطلاع نداریم.این نوشته که به صورت تسلسل وار ادامه خواهد داشت،دست نوشته ی کسی است که در این شهر بزرگ شده،دوران ابتدایی را در ان گذرانده،باشنا در رود شاوورش  تابستان طاقت فرسا را گذرانده،در بالای تپه هایش درس خوانده ،مراحل دانشگاهی را گذرانده،معلمی کرده،به عشق این شهر از ان خارج نشده،امکانات شهر های دیگر را کنار گذاشته و با اینکه از نسل اول مدرک داران ان بوده در ان باقی مانده.

در زمین های ورزشی تلاش کرده،به بالاترین مدرک داوری فوتبال رسیده و در لیگ ایران قضاوت کرده،در انقلاب بوده و خود را متعهد به ارمان های انقلاب دانسته و می داند،بوی جنگ به مشامش خورده و با دست خود شهدایی را دفن کرده،هیچ ادعایی ندارد و خود را طلب کار انقلاب نمی داند.

او می خواهد که این انقلاب بماند.شهرش را دوست دارد و با هیچ کس دشمن نیست .من یک چیز را مدعی ام و ان این است که جایگاه شوش در این مکان مناسب نیست.

باید کار کرد،راه حل ارائه نمودونیازها را به گوش مردم و مسئولین رساند. در این نوشته ها هر کدام از موضوعات به صورت جداگانه معرفی می شوند.

همه با هم با نیت خیر برای توسعه ی شهرمان تلاش کنیم.

استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا