بعد از واقعه غدير و معرفى مولا على(ع) به جانشينى رسالت، ديپلماسى بنى اميه چنان بر جهالت مردم چربيد که به ظاهر همه گفتند ديديد حتى بزرگان هم به على (ع)  تبريک گفتند و اين سرآغازى بود براى انحراف در اسلام ، هنوز  پيامبر اعظم (ص) زنده بود و در بستر بيمارى، که باز با استفاده از جهل جامعه سقيفه شکل گرفت و شيخ را به جانشينى انتخاب کردند و مولا على (ع) که جانشين بر حق و منتخب خداوند مشغول کفن و دفن آن عبد صالح بود، گذران عمر براى شيخ اول گذشت و سپس عمر و بعد عثمان , که پيراهنش مردمى را بر هم زد.

بيست و پنج سال از روز اول گذشت و صاحب عدالت در منزلگاه به رتق و فتق امور به صورت غير رسمى و غير علنى مى پرداخت , تا اينکه امت ملون و رنگارنگ آن روز قرعه را با تهديد به نام مولا زدند. 

از روز اول گفت من کوتاه نخواهم امد و اهل معامله برحق و عدالت نيستم لذا ديديم که بعد از مدت کوتاهى شعار لاحکم الا لله را سر دادند و به حاکم پشت کردند ، مى گويند به جز حکم خدا حکمى نيست اما مى شود حکم خدا بدون حاکم اجرا شود.

به راستى خير، آنها اين بار به حاکم تاختند و او را بى نماز و ظالم خواندند. خوارج خود برتر بين بودند و تک بعد ، از تحليل اوضاع بى خبر و از پيروى از امام خود را دور کردند، و اين همان نکته اى است و نقطه اى است که محل لغزش است ،

بر امام عرصه را تنگ کردند شريعه بستند. به زعم آنان با نبود مولا ارامش به مردم باز می گشت... و کار تا بدانجا رفت که با شتر سرخ موى و حضور افراد نزديک پىامبر ص به اردوگاه على (ع) تاختند و قدرت چشم همه را کور کرده بود و امام (ع) از آن به نام فتنه ياد کرد ,,,

تاريخ هميشه در تکرار حوادث و يا مى تواند تکرار شود ,, و ما بايد با بصيرت به سرانجام تصميم برسيم , به هر روى مثل امشبى ابن ملجم که روزى در رکاب بود با شمشير جهل و نادانى در محراب مسجد و در حال سجود و با زبان روزه عدالت را ذبح کرد ,

اين شبها را قدر بدانيم.

عبدالحسين سرخه