استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: دوره ی نوجوانی پایان مرحله سخت تربیتی است .به دنبال ان دوره ی ارامش روحی و روانی افراد اغاز می گردد.

در این دوره خواسته ها شکل معنا داری به خود می گیرند.

رشد تربیتی با نقشه و حساب شده در این مرحله اجتناب نا پذیر است. شکل های مختلف رشد نمو پیدا می کنند و به تعداد ان ها اضافه می شود.

تفکر احساسی به تفکر منطقی تغییر جهت می دهد.

تلاش های تربیتی باید در جهت شناسایی نیازهای این دوره برنامه ریزی شوند.نیاز های مهم این دوره که با انواع رشد قابل براورده شدن هستند عبارتند از:

_نیاز به استقلال و کسب هویت شخصی

_نیاز به زمینه ها ی ابراز وجود و شخصیت متعالی

_نیاز به شناسایی قابلیت های تحصیلی و ادامه ی تحصیل

_نیاز به درک خواسته ها

_نیاز به تغییرتفکرات احساسی به انتزاعی

_نیاز به درک روابط اجتماعی و تشکیل خانواده

_نیاز به رشد در وسیع ترین شکل ممکن

_نیاز به درک تفاوت های فردی و جنسی

_نیاز به حمایت های روانی و روحی

_نیاز به حمایت های مادی خصوصا کسب درامدهای شغلی

در این دوره فرد بالاترین امادگی برای بیشترین رشد در زمینه های مختلف را داراست.

برنامه های منسجم و منظم با توجه به تفاوت های فردی ,میسر خواهد بود.از نظر تبدیل قابلیت های مثبت تربیتی به عملیاتی ,این دوره با مشکل جدی روبرو نیست.

میدان دادن به ان ها برای شناسایی قابلیت ها و اولویت بندی ,حد اقل چشم داشتی است که از فعالیت های تربیتی انتظار می رود.

این نکته فراموش نشود که عدم توفیق در برنامه ریزی ضربه ی جبران ناپذیری به این دوره وارد می کند.  من معتقدم که استعدادها ی افراد محدودیتی ندارند.

آنچه محدودیت ایجاد می کند ندانم کاری هاست.پیشرفت یک مملکت در زمینه های مختلف  وابسته به این دوره است.

باور من این است که گوشه گیری ,بی تفاوتی,انحراف,فساد و عدم پیشرفت ملت ها در گرو بی تفاوتی به این دوره شکل می گیرد.البته یاد اور شوم که سخت ترین برنامه ها هم در این دوره قابل تصور هستند.