ایران اُنا - عبدالحسین سرخه: پس از 18 ماه گفتگو، برنامه جامع مشترک  (برجام) توسط گروه معروف به 1+5 صادر و پس از دوهفته امروز دوشنبه مورخه 29 / 4/ 94 قطعنامه 2231 جمع بندى مذاکرات توسط 15 عضو و با 15 راى موافق شوراى امنيت سازمان ملل تصويب شد.

اين قطعنامه داراى 170 صفحه با ضمائم است که در 12 بند مقدماتى و 30 بند اجرايى تدوين شده است.

موضوع مصرح و تحت مانور ان اين است که ايران در کليت از بند 7 منشور شوراى امنيت خارج شد و بر اساس آن 6 قطعنامه اى که بر عليه ايران صادر شده بودند در ظاهر ملغى شدند.

خوب اين هم سخن خوبى است و هم خبر قابل توجه، منتها در اينده چه خواهد شد و اقتدار ايران در کدامين کنج خلوت برود معلوم نيست.

در نگاهى اجمالى موارد ذيل قابل تامل و موجب نگرانى است:

اول، 6  قطعنامه قبلى از نظر ايران قبلا به تاييد نرسيده بودند و رضايت کشور ما برانها مترتب نبود لذا هيچ بارمسئوليتى براى کشور ما متصور نبود و از نظر حقوقى ما به انها ايراد داشتيم، لاکن الان با لغو انها قطعنامه رسمى شوراى امنيت راپذيرفتيم و اين يعنى تعهد رسمى کشور در قبال شوراى امنيت.

دوم، در طول مدت 10  سال رژيم بازرسى شديد، نظارتهاى غير متعارف و هميشگى و راستى ازمايى انلاين و  به روز چنانچه يکى از 6 کشور ايرادى به اىران داشت به شوراى امنيت شکايت و شورا به ايران يکماه فرصت اثبات عکس ان را دارد اگر نشد اتوماتيک بازگشت پذيرى تحريمى هر شش قطعنامه اعمال مى شود و چون ما امضا کرديم بايد جوابگو باشيم.

سوم، در زمان شکايت احتمالى هر يک از کشورهاى 1+5 هم شاکى دشمن است هم قاضى و در واقع هم شاکى قاضى و هم ديگر اعضاء قاضى، پس ما چکار مى توانيم بکنيم چون امضا کرديم.

چهارم، محدوديتهاى تعيين شده کاملا راهبردى واستراتژيک هستند که در سه سطح مى باشند، کالاهاى دو منظوره، ممنوعيت خرىدوفروش سلاح تا 5 سال يا با کسب مجوز، ممنوعيت فعاليت، آزمايش، ساخت و توليد موشکهايى که قدرت و توان حمل کلاهک هسته اى دارند، يعنى شهاب و سجيل که اين برد را دارند هيچ، هرچند هم ما و هم خودشان بخوبى مى دانند که ايران بدنبال قضاياى سلاح کشتار جمعى نيست.

پتجم، در سخنان خانم سامانتا نماينده امريکا در شوراى امنيت مداخله جدى در امور داخلى ايران کاملا مشهود است، آزادى زندانيان حقوق بشر و تروريست خواندن ايران و اتهام به بى ثبات کردن منطقه توسط ايران، اينها بخشى از سخنان انهاست،

ششم، کشورهاى انگليس و فرانسه هم اينگونه القائات را داشتند.

هفتم، اقدامات و تعهدات ايران کاملا فيزيکى و فنى و در راستاى کند کردن حرکت علمى است.

هشتم، سوال بسيار مهم چنانچه در طول چند سال ايران به تعهدات عمل کرد و انها اقدام به شکايت و منجر به بازگشت پذيرى قطعنامه ها شد و تا ان زمان ايران تمام عوامل بازدارنده خود را ازبين برده بود و اقدام نظامى بر عليه ايران کردند تکليف چيست، ايا زمانى براى بارگشت ما به امروز هست ؟ قطعا خير و مى شويم ليبى يا عراق يا سوريه و... ,, جواب اين سوال به عهده کيست ,,

نهم، بر فرض رد توافقنامه توسط کنگره و وتو کردن توسط اوباما،چه تضمينى هست که دولت بعدى ادامه دهنده توافق باشد، اگر چنين شد انوقت ما کجاى کار قرار داريم.

دهم، 12 سال است ما گفتيم فعاليتها صلح اميز است نپذيرفتند چه ضمانتى هست بعد از ده سال ما بگوييم به تعهدات عمل کرديم امريکا بگويد خير و همه چيز باز گردد، انوقت ما با چه بازه زمانى توان برگشت داريم.

یازدهم، نبايد نگران پيش امد ليبى و عراق باشيم در ان کشورها هيچ يافت نشد اماپس از ان عاقبتشان به کجا انجاميد.

دوازدهم، به نظر حقير هدف نهايى استکبار اسلام و نظام مقدس ج  ا ايران است که به مرور زمان در پى تغيير ان گام بر مى دارند، به گفته وزير دفاع امريکا که مى گويد بهترين راه براى تغيير نظام اسلامى ايران توافقنامه برجام است، حال اين توافق خوب است يا بد؟!