استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: سیاست به هر معنایی که به کار رود از نظر من :روش حکومت داری و ادراه ی مملکت با عناوین مختلف است.

در نظام های مختلف سیاسی، جایگاه تعلیم و تربیت مشخص و برای مسئولین آن نظام سیاسی، دارای موقعیت های مختلف است.

سیاست مداران دست از نظام های تربیتی بر نمی دارند و تعلیم و تربیت دانان در مباحث خود جایگایی را به سیاست می دهند.

بررسی های تاریخی این حقیقت را روشن می کند که سایه سیاست همیشه بر سر تربیت بوده و ارتباطی با نوع حکومت ها نداشته است.

تجارب حاصل از این ارتباط هر چه باشد به دنبال خود موافقین و مخالفینی را ایجاد کرده است.هر دو گروه برای نظریات خودو دفاع از ان ، دلایلی را ارائه داده اند.

از نظر من اختلاف میان ان دو  مربوط به نوع برداشتی است که ان ها از تربیت دارند.برداشت ها ناشی از انتظارات است.

هر آنچه مفید است تمایل بیشتری ایجاد می کند.من فکر می کنم که هر دو گروه به نوعی دلبستگی های سیاسی دارند.

گرچه میزان این دلبستگی ها متفاوت است اما این تفاوت مانع ورود آن ها به حوزه ی سیاست نشده است.

قصد من محاکمه یا ارزیابی هیچ کدام از گرایش ها نیست، بلکه یک بررسی اجمالی از طرز تفکری است که سال ها در نظام های تربیتی وجود داشته و به عناوین مختلف بر ان تاثیر گذاشته است.  ورود سیاست در حوزه تربیت به دلیل قدرت سیاسی راحت تر از ورود تربیت به حوزه ی سیاست است.

سیاست از تربیت سود گیری می کند در حالی که تربیت از سیاست چنین انتظاری ندارد.حال با چه دیدی می توان این دو حوزه را با هم در در ارتباط دید،نکته ای مهم است.

آیا از دید یک سیاست  مدار تربیت دان یا یک تربیت دان سیاست مدار؟نظریات من شامل هیچ کدام نمی شود.من به عنوان یک کار تخصصی به قضیه نگاه می کنم.

نکات ذیل خلاصه نظریاتم در مورد سیاست است.

الف:سیاست مانع رشد واقعی تربیت می شود.

ب:تربیت اصلاح کننده است در حالی که سیاست حفظ کننده است.

ج:تربیت می تواند سیاست را اصلاح کند.

د:وزیر سیاسی به درد تربت انسانی نمی خورد.

ذ:نگاه سیاست به تربیت نگاه بازدارندگی است.

ر:سیاست جنبه های غیر انسانی تربیت را رشد می دهد.

ز:تربیت رقیب سیاست در مبارزات انسانی است.

ژ:نظام تعلیم و تربیت غیر سیاسی مو فق تر عمل می کند.

س:رشد عوامل تربیتی به زیان عوامل سیاسی است.

ش:تفکر نظام تربیتی ارامش و سیاسی درگیری است.

ص:قدرت نفوذ تربیت درونی و پایدارو سیاست برونی و ناپایداراست.

البته نیاز عمده ی تربیت به سیاست "بودجه"است که همین نکته به عنوان یک نقطه ی قوت برای سیاست به حساب می اید. در هر صورت این نظریات در جهت مخالفت با سیاست مطرح نشده اند بلکه به عنوان موانعی که ناخواسته در مقابل تربیت وجود دارند،مورد بررسی قرار گرفتند.