شاپرک ساحل دریاییم آیلان سلام،  این روزها افق غروبت به سرخی می نماید، کودکم آیلان، سوار برقایق مرگ به کدامین ساحل نجات می رفتی.

دریا که به مد  زد به کدامین سمت و به جزر به کدام، پارو بزن و نفس تازه کن که دریا کناره ندارد و کرانه اش چه بسیار دور.

آه  کودکم، عروسکت را آویختم و غذایت را اما ؟!  گویی قاعده بازی را باخته ام، دلم پاره گشته و صدای مادرانه ات را گم.

آیلانم، تو دیدی مادری را این گونه مثل من ؟! کودکش را دریا بدزدد و او فقط نگاه، تقدیر برایم این نوشت که باد تو را خزان کند و مرا خشک، برگهای آرزویم به پاییز گشت و زمستان بلندم کوتاه.

مادر، یادت باشد اگر تشنه شدی از اب دریا نخور، میگویند شور است، می ترسم برایت ضرر داشته باشد، آخه ؟ ! ,,,,

آیلان , هروقت دلت برایم تنگ می شود صدایم نزن، می ترسم آب به گلویت بپرد و سرما زده شوی.

کوچولویم، مادرت را ببخش، یادم رفت لباس گرم تنت کنم، نمی دانستم که می خواهی چند روز در آب بمانی.

اگر سردت شده است، دریا منظوری ندارد، او می خواهد تو را بخواباند.

آرام بگیر دریا به من قول داد تا گهواره ای برایت بسازد از موج، و هر وقت بخواب رفتی تو را برایم باز فرستد، وچه خوش  قول بود دریا ؟ !!!!

کودکم، چه خوشم که به پایت کفشی و به تنت نازک لباسی، ولی حیف ! که شیرت را فراموش کردم.

آه پسرم، چه دور از من گشتی و من چه دور، چه زود جستی و رفتی و مادرت ؟؟!!!!!

بچه کوچکم، وقتی به ساحل زدی گیسوانم را برایت فرستادم و دامنم، بیرون آی و تابی ببند و بازی کن.

آیلانم، هی از من گفتم و تو، از تو گفتم و من، از مادر گفتم و کودکم، پس پدرت را چه کنم.

هی، به من میگوید هر وقت آیلان شیر خورد بیار با هم بازی کنیم، آیلانم مردی میشود شجاع، و گفت دیدی ؟! چطور دل به دریا زد و موج، به ساحل زد و کران، به آب زد و اشک،  اشک پدرت در چشمانش سرازیر.

مادرم، پدرت گفت برایت لباس مدرسه بگیرم و کیف، راستی قمقه آبت را خودت پر کن , آخه آب پیش تو دریاست.

کودکم، پدرت گفت، اگر از، آب ترسیدی، خدا هست و من.

پسرم، می گویند مرد از مرگ برادر کمر خم می کند، اما پدرت از مرگ تو.

چند روز است روی بالشتت می خوابد و گهواره خالیت را تکان، هر چه میگویم نیستی ؟؟!!!

کودکم، بیدار نشو و نیا، از آمدنت نگرانم و از رفتنت بسیار، گرگان دریده دم فراوان و .......

آیلانم، برای ابد در نبودت انگشت به دهان می مانم، طلوع نکرده به غروب رفتی.

آیلانم، با تو حرف زیاد دارم و زیاد، اما !

باشد برای بعد ؟!

به قلم عبدالحسین سرخه