محمدرحیم مهدی نژاد - کارشناسی ارشد مدیریت: شوش از دیرباز دارای ویژگی های خاصی بوده است که این ویژگی ها وی را از دیگر همسایگان و همتایانش متمایز ساخته است.

سابقه کهن شهرنشینی ، پایتخت بزرگترین امپراطوری های باستان ، سابقه درخشان زندگی مسالمت آمیز ادیان و نژادهای گوناگون.

رشد و نمو صنعت کشاورزی از زمان های بسیار دور ، وجود مزار شریف حضرت دانیال نبی (ع)و‌ دعبل خزاعی _شاعر امام رضا(ع) _، وجود بقاع متبرکه فراوان و سکونت سادات جلیل القدر و بالاخره وجود مردمانی سخاوتمند و غیور. همه و همه نشان از شهری است که شهره آفاق است و سر به آسمان ساییده است.

اما با وجود ویژگی های بالا ، هیچگاه به موقعیت شایسته خود دست نیافته است. با اینکه  نامور است اما در تصمیم گیری های کلان کشور نشان وی ناپیداست.  تا اینکه به همت جوانان و نخبگان گمنام و دلسوزش ، حریم باستانی او ثبت فهرست جهانی شد.

گر چه این کمترین قدردانی از کهن شهر شوش بود و در حد تیتر اخبار رسانه ها ماند و از آن آبی برای مردمانش گرم نشد ، اما به هر حال خوشایند بود. اما این کافی نبود. مام میهن چیز دیگری می خواست که ما نمی دانستیم. خودش هم نمی دانست ، با این وجود  دلمان در پی چیزی می گشت. 

تا اینکه آن مرد آمد. با پای خودش رفته بود ، اما با بال آمد. آمد تا بر چهره زخمی شوش پری بساید و زخمهای کهنه مان التیام یابد . آمده تا شهر معطر شود به عطر مبارک شهید. به نور به لبخند. حماسه فتح المبین را یادمان بیاورد. فتح القلوب کند. او در حرم دانیال (ع)عهد بسته بود ، که در شام غربت پاسدار حریم حرم باشد ، اما مقیم حرم شد. و ما یادمان آمد که همیشه راهی به سوی پرواز هست. 

اکنون شهید احمد حیاری آوازه و اعتبار شهرمان است. این شهید عزیز متعلق به خانواده و عشیره خود نیست. بلکه شهید شوش است و شاهد غیرت مردمانش. مثل خود شوش ساده و بی ریا .

و اینک دیدگان مردم شوش به دیدن گل روی شهید متبرک شده است .

خورشیدی ، تابیدی ، ای شهید
در دل ها جاویدی ، ای شهید