استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: شناخت بدون راه و روش امکان پذیر نیست.موضوعات مهم زندگی را باید به دیگران منتقل کرد.کسی مخالف با شناخت نیست.همه به اهمیت ان در حل نمودن مشکلات واقفند.شناخت ، مقدمه ی حرکت های وسیع تر و عمیق تر است.شناخت به ابزار و وسایل نیازمند است.بدون شک این امری انسانی محسوب می گردد.

چگونه می توان شناخت ایجاد نمود.چه کسانی و به وسیله ی چه ابزاری قادر به انجام دادن ان هستند؟سئوالاتی که به این شکل مطرح می شوند ما را به سمت پاسخ هایی می کشانند که جنبه ی ابزاری و وسیله ای دارند.ابزار شتناخت در هر مرحله ای دارای ارزشمندی مخصوص به خود است

شوش شناسی کوششی معنا دار برای معرفی بزرگترین میراث فرهنگی جهان به انسان هاست.این کوشش دارای دو وجهه است یکی داخلی و دیگری بیرونی است.اگر از درون شروع نماییم، واجب ترین ان ها مربوط به نسل های بومی شوش است.شوشی ها حق دارن که شهر خود را ان چنان که هست بشناسند.

نسل های اینده و خصوصا در حال تحصیل نیازمند تر از دیگر نسل ها هستند.جوانان و نوجوانان دیروز اگر در این باب مورد شناسایی و شناساندن قرار می گرفتند، به طور حتم وضعیت بهتری داشتند.ما حتی در باب مسائل اخلاقی هم معتقدیم که این شناسایی کمک شایانی می نماید.

شناخت به طور منطقی به یک شکل نمی تواند صورت پذیرد.افراد متفاوتند.سلیقه ها مانند هم نیستند.جنس ها نمی توانند شبیه هم باشند.انتظارات در یک سطح قرار ندارند.سطوح شناختی هم مداخله گر است.میزان سواد همه به یک شکل ارزیابی نمی شود.علائق در همه ی مردم شوش شبیه هم نیست.

تفاوت ها، ابزار ها را پیش رو می گذارند.هرکسی از ظن خود شد یار من است.هر کس را باید با ابزاری مورد شناخت قرار داد که بیشترین تاثثر را دارا باشد.انسان های عادی ان چیزی را می شناسند که تحصیل کرده ها ممکن است در طرق دیگرش باشند.بنابراین با شناخت افراد باید به فکر ابزارها هم باشیم.

ابزارها داری شکل های متفاوتی هستند.ما در مورد شوش شناسی و به منظور هدف اول یعنی اگاهی دادن به بومی ها راه ها و ابزارهایی را معرفی می کنیم.البته نوع ابزار ها ممکن است اختصاصی باشند.معنای ان این است که هر شخصی مجوز ورود در ابزاری را داراست که در ان اگاه و مسلط است.

سخنرانی ابزاری مهم برای اشنا ساختن مردم عادی است.کلام وسیله ای برنده و قاطع در این باب است.سخنرانی ابزاری است که در دست توانمندان سخن است.با دادن اگاهی های کلامی خصوصا به بیسوادان و کم سوادان ، می توان در این جهت حرکت نمود.

سخنرانی های علمی و تحلیلی در چارچوب کنفرانس ها و همایش ها، به قشر سواد دار و تحصیل کرده هم شناخت لازم را می دهد.نشست های علمی و موضوعی در حاشیه ی این نوع سخنرانی ها کمک مهمی به نوع شناخت ها می نماید.

گردش ها علمی و دیدارهای نزدیک از بقایای تمدنی شوش خصوصا موزه، تپه ها، یادمان ها، زیارتگاه ها، بیشه زارها، مناطق طبیعی،کشاورزی، ساختمان های قدیمی، طوایف، روستا ها، بخش ها، ادارات قدیم و هر نمادی که منحصرا در شوش خلاصه می شود،از ابزارهای مهم در شناخت های عمیق تر است.

نشر اثار علمی مانند تحقیقات تاریخی، ارزشیابی های تحصیلی، پژوهش های منطقه ای، کتب تالیفی، مقالات منطقه ای، ملی، جهانی ،نشر روزنامه، هفته نامه، ماهنامه، مجلات تخصصی مخصوص شوش شناسی، معرفی بزرگان حال و گذشته ی بومی شوش،از ابزارهای موثر در این ارتباطند.

ابزار ها مانند هم عمل نمی کنند.من در باره ی شوش شناسی به اهمیت تدوین کتاب بیشتر تاکید می کنم.نوشتن کتاب های مختلف با موضوعات متفاوت، نشان دهنده ی حداقل دو چیز است.یکی این که شوش دارای توانایی های بزرگی است و دوم این که این شناسایی به وسیله ی مردم خودش انجام می گیرد.

کتاب ابزاری ماندگار در طول تاریخ است.ما در شوش شناسی به دنبال زمان محدود نیستیم.ابزارهایی که این شناخت را در ابعاد گسترده ی زمانی انجام دهند را مهم تر می دانیم.کتاب نویسی کاری اختصاصی است.نویسندگان بومی شوش هم کم نیستند.ما حداقل ان ها را می شناسیم.ان هایی که تلاش کردند و حاصل کوشش های خود را در قالب کتاب های متعددی ارائه نمودند.

شوش شناسی به وسیله ی افراد شوشی کاری لازم و ضروری است.ابزارهای ان در اختیار تمامی دلسوختگان است.سخنرانی، نویسندگی، مقله نویسی، فیلم سازی، مستند سازی، نقاشی، تصویر برداری، تئاتر، انتشارات و ابزارهای متعدد دیگری که امیدواریم زمینه ی به کار گیری ان ها برای همه فراهم شود.ان هایی که منتظر زمینه ها نمی مانند ،شجاعتی عجیب از خود بروز می دهند.شوش را باید شناخت.