استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: اواخر شهریور که هواپیماهای جنگی صدام شوش را بمباران کردند و در نتیجه ان تعدادی از خانواده ذبیح و ندا علی شهید گشتند شوش عملا حالت جنگی به خود گرفته بود.

روز پنجم مهر ماه سال 1359 برای خرید قفل های ساختمان تازه ساخته شده ی خود به دزفول رفتم.بعد از ظهری که هرگر فراموش نمی کنم.با مینی بوس به طرف شوش حرکت کردیم.از پل حمید اباد که گذشتیم وضعیت غیر عادی نمایان گشت.بیابان های اطراف پر از انسان های سرگردانی بود که به سمت دزفول حرکت می کردند.

راننده مینی بوس به راه خود ادامه می داد.به نزدیک شهرک سلمان که رسیدیم تراکتوری که در پشت ان تریلری وصل بود انسانهای زیادی را با خود حمل می کرد .

او با اشاره می گفت که برگردیم.مینی بوس توقف کرد و به مسافرین گفت که وضعیت خطرناک است هرکس می خواهد پیاده شود و بقیه با من برگردند. ازمینی بوس پیاده شدم صدای بمباران شهر به گوش می رسید.

سمت راست جاده که پاسگاه قرار داشت به وسیله ی توپ خانه خمسه خمسه گلوله باران می شد.هیچ جنبنده ای جان سالم به در نمی برد.تصمیم گرفتم ازسمت چپ جاده به طرف شوش حرکت کنم مجبورشدم مسیرگلزارراطی کرده وازسمت روستای عمله واردشوش شوم.

در آن زمان قبرستان متروکه بود و اطراف آن نیزارهای بلندی وجودداشت. راه باریک ورود به منطقه گلزار را طی کردم هیچ دیدی وجودنداشت.

بعد از چند دقیقه در حالیکه هوا رو به تاریکی می رفت در سمت چپ و برای اولین باردر طول عمرم جنازه متلاشی یک جوان موتور سوار رادیدم که بر اثراصابت گلوله توپ شهیدشده بود.

ترس بر من مستولی شده بود. چاره ای نداشتم قبرستان متروک نیزارهای بلند جنازه یک شهید و فردی تنها باعث این حالت در من شده بود خصوصا اینکه شب قبل در یک جلسه علمی صحبت از ارواح و جن کرده بودیم. در افکار خود مشغول بودم که ناگهان صدای  بچه ای به گوشم رسید اما هیچ چیز مشخص نبود. مطمئن بودم که صدای جن است.

به راه خود ادامه دادم اما صدا  مرتب زیاد و جمله مادر مادر شنیده می شد. وقتی به نزدیک صدا رسیدم به ناگاه با یک بچه کوچک مواجه شدم اما از اوگذشتم چون فکرمی کردم که  جن است.

صدای بلندتر بچه مرا متوقف کرد. ترس را کنارگذاشتم و به طرفش رفتم وقتی او را لمس کردم دیدم که بچه ای واقعی است.

اوگفت که مادرش او را رهاکرده. دوان دوان به طرف مادر حرکت کردم. مادری که بادو بچه در دودستش حرکت می کرد. به او گفتم که فرزندش را با خود ببرد. صدای بمباران قطع نمی شد.

بابی اعتنایی گفت اگر دلت می سوزد او را بیاور . من قادر به این کار نیستم. مادر و بچه ها را تا نزدیکی های روستا رسانده و در درون یک کانال جای دادم و به انهاگفتم که در روبروی شما و پشت روستای عمله بمبارانی وجود ندارد می توانید حرکت کنید.

بعدازاین کاربه طرف شوش حرکت کردم سربازان تیپ هوابرد شیراز را که سراسیمه می دویدند مشاهده کردم آنها گرسنه بودند و توضیح می دادند که چگونه در مقابل ارتش مسلح صدام مقاومت می کردند.

بسیاری از آنها در آب کرخه غرق شده بودند. واردشوش شدم. شهر ارواح شهر دود و...