استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: وضعیت شهر مانند سابق بود. کم کم افراد جدیدی در خیابان ها پیدا می شدند.انها نه ارتشی بودند و نه نیروهای نظامی.انها را می شناختم مردانی مسلح و بی ادعا.شغل بسیاری از انها با اسلحه و جنگ هم خوانی نداشت.جاسم حمزه -او دوست دوران کودکی ام بود.

نادر سیلانی باغبان کشتزارهای اطراف و اشنای کامل به منطقه. او کرخه و بیشه وتپه های اطراف را مثل کف دستش می شناخت.

غلام ال کثیر راننده ماشین های سنگین.عبدالحسین زهیری تنها نان اور خانواده و راننده نیسان.حمید سیلانی کارگر طرح نیشکر و شوهر خواهرم.

علی الله لطیفی که شغل ازاد داشت.برادرش که جوشکار بود.محمد دیناروند کارمند شهرداری.محمد فتحی پسر علا باغبان قدیمی شوش.رزمنده ای بی ادعا.او را از دوران کودکی می شناختم.در کودکی مادر خود را از دست داده بود.کم حرف و پر کار .برای او مهم جنگیدن بود. پسری خوشرو و خندان.

سید سکر و سید قاسم تفاخ دو برادری که با نبود امکانات وسیله ای به نام کلک درست کرده بودند تا با ان رزمندگان و وسایل مورد نظر را از کرخه عبور دهند.سید حسن تفاخ عموی انها و از شاگردان من در ورزش هما بی ادعا و کم حرف.

عبدالمحمد پاطلا.حسن مجدیان.سعید سواعدی و برادرش عباس.رضا عرب را با همان چهره خندان اما مسلح دیدم.او مشغول قدم زدن در خیابان امام منطقه اخرافالت بود.مجید کعب عمیر از بچه های اطراف مسجد امام رضا را که مسلح بود را مشاهده کردم.کسی از او انتظار جنگیدن نداشت.