عزیزالله احمدی - معاون فرهنگی ایران اُنا: در سال‌ها قبل از جنگ ، منطقه خليج فارس داراي دو قدرت اصلي (یعنی عراق و ايران) و يک قدرت متوازن کننده (یعنی شوراي همکاري خليج فارس) بود.

در زمان شاه، قدرت متوازن کننده (شورای همکاری خلیج فارس)به سمت شاه  متمایل شده بود  تا عراق مدعي انقلابي بودن را منزوي کند اما بعد از پيروزي انقلاب اسلامي ، ترجیح دادند  به سمت عراق بروند تا ايران انقلابی را مهار و منزوي نمایند.

قطعا عراق از اين فرصت براي رسيدن به خواسته‌هاي تاريخي خود استفاده کرد و جنگ نابرابری را علیه ایران آغاز کرد.آنچه که انگیزه صدام را برای جنگ مهیا تر کرد اطمینان از حمايت اين کشورها عليه ايران بود و در عمل هم اينگونه شد.

در همان زمان اگر چه عراق تحت حمایت بلوک شرق و شوروی سابق بود اما آمريکا و اروپا چون احساس کردند، عراق می تواند در وضعيت جديد منطقه‌اي به نفع غرب وارد عمل  شود لذا حمايت از اين کشور را به صورت آشکار و پنهان در دستور کار خود قرار دادند .

بنابراين حکایت مظلومیت ما در جنگ با عراق ، قصه ای غریب و نمود کاملی از "بستن"سنگ ها و رهاکردن"درندگان"بود.با این وجود برخی معتقدند دلیل پذیرش قطعنامه 598از جانب ایران  یا عدم پیروزی ما در جنگ رویارو، کم کاری و اهمال برخی مسئولان وقت نظام در دوران جنگ تحمیلی بود!

در حالی که باید  سوال شود آیا برای ما امکان شکست عراق در جنگ وجود داشت؟ آیا ما ، نیروی انسانی ، تجهیزات نظامی و منابع مالی برای چنین تحققی در اختیار داشتیم؟

واقعیات و شواهد نشان می دهد ما با توجه به داشته های نظامی خود تنها می توانستیم از "پیروز نشدن"عراق در جنگ جلوگیری کنیم نه "شکست"آن!. زیرا تجهیزات ما ، برای عملی کردن چنین  پیروزی نظامی قاطعی کافی نبود.

تایید این باور را باید در "استراتژی" حمایت همجانبه ی غرب و شرق و نیز دول عربی منطقه از عراق دانست. زیرا در آن زمان هم "امریکا و شوروی" و هم "فرانسه ، انگلیس و آلمان" و نیز کشورهای عربی به ویژه دو دولت تاثیر گذار عربی چون "عربستان و مصر"، با تمام توان از پیروزی ایران بر عراق ممانعت می کردند.

زیرا ایران پیروز می توانست به شدت بر هم زننده ی توازن منطقه در ابعاد مختلف سیاسی،اقتصادی و نظامی باشد. از این رو از  حمایت های همجانبه از عراق در جنگ علیه ایران دریغ نورزیدند.

اما اگر چنین بود پس چرا عراق با این همه حمایت نتوانست در جنگ پیروز میدان باشد؟

پاسخ این است که کشورهای حمایت کننده عراق با وجود آن همه پشتیبانی های سیاسی،مالی و اطلاعاتی  ، خواهان عراق (صدام) پیروز نیز نبودند!زیرا اساسا به صدام اعتماد نداشتند.

بنابراین  در جنگ تحمیلی نه عراق می توانست ایران را شکست دهد و نه ایران چنین امکانی را برای پیروزی بر عراق در اختیار داشت.!

کافی است وضعیت خود را (ایران)در دوسال منتهی به پذیرش قطعنامه(یعنی سال ۱۳۶۵) مورد بررسی و واکاوی قرار دهیم تا فهم بهتری از این قضیه و  علل پذیرفتن قطعنامه 598 ،برای ما بدست دهد.(هر چند این اوضاع قابل تعمیم به کل دوران  دفاع مقدس نیز می باشد)

یکم:ما در این سال ما امکانات نظامی ، تسلیحاتی ، مهندسی ، تدارکاتی کافی برای حفظ جبهه ها در مقابل حملات ارتش عراق را در اختیار نداشتیم.

دوم:محاصره اقتصادی و تحریم تسلیحاتی ما ، تهیه سلاح های مورد نیاز و مهمات  را حتی بصورت قاچاق و مخفیانه و با وجود چندین واسطه ، برای ایران به شدت سخت کرده بود.

سوم:کمک های بی دریغ مالی،تسلیحاتی و اطلاعاتی غربی ها از جمله فرانسه ،آلمان ، امریکا و شوروی و نیز کشورهای عربی حاشیه ی خلیج فارس از عراق

چهارم:در اختیار گذاشتن تکنولوژی و سلاح های شیمیایی به عراق و باز گذاشتن دست صدام در استفاده ی از آن و خطر بکارگیری آن در جنگ علیه ایران

پنجم: کاهش درآمدهای ارزی و نفتی ایران بخاطر تحریم و کاهش قیمت جهانی نفت

ششم:سختی صدور نفت به دلیل راه اندازی جنگ نفتکش ها و حمله های متعدد عراق به بنادر و سکوهای نفتی ایران

هفتم :بروز تفاوت سلیقه ای میان فرماندهان ارتش و سپاه بر سر استفاده از امکانات موجود

هشتم: کمبود نیروی انسانی رزمنده در جبهه ها و برخی شکست های عملیات های جنگی ما علیه عراق.
(ادامه در قسمت بعد)