استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: انسان با امید زنده است.رمز موفقیت انسان در مبارزه ی با بیماری ها و همچنین ناملایمات همین آرزو و امید هاست.انسان ناامید قبل از مرگ طبیعی اش مرده است.ناامید بازنده ی قبل از مسابقه است.فعالیت های مختلف زندگی به نوعی وابسته به امید و آرزویند.باامید انسان فعالیت ها را اغاز می کند.

گاهی حتی در مورد خسیس هم این مطلب را یک نکته ی مثبت تلقی می کنند که چون خسیس به امید ماندن بیشر تصوراتی دارد لذا جمع آوری مال را به امید ماندن انجام می دهد.در حقیقت قدرت درونی امیدواری است که زنده ماندن او را بر مردن ترجیح می دهد.ناامیدی بدترین آفت شخصی است.

تلاش و کوشش های انسانی خصوصا دارای مایه های انسانیت،امیدواری بیشتری را حمل می کنند.فلاسفه ی بزرگ و مصلحان اجتماعی خستگی ناپذیر ترین افراد جامعه محسوب می شوند.آن ها به امید ساختن انسان هایی والا، تمامی سختی ها را سهل می انگارند و تمامی موانع را حرکت دهنده ی کوشش ها تلقی می کنند.

در واقع ناامید نشدن از نتایج کار است که در افراد باعث می گردد تا نسبت به ماندن و زندگی کردن تفسیر مثبتی صورت دهند.ما معتقدیم که در فعالیت های علمی و انسان ساز علی رغم سنگینی و بزرگی آن ها، امیدواری حرف اول تشدید تلاش ها را می زند.

شوش شناسی در بعد خودی دارای مشکلات فراوانی است.از حسدهای فردی گرفته تا بدبینی های جمعی،همه به نوعی در ایجاد ناامیدی موثرند.اگر این رویداد به وقوع پیوندد،تلاش ها هم متوقف می شوند.این تفسیر که بسیاری از ناامیدی ها ساخته ی افراد و جریانات خاصی هستند،شناخت تلاش گران را برای رفع آن ها بیشتر می نماید.

شوش شناسی لازم تر از هر فعالیت دیگری باعث بالا بردن آگاهی ها فردی و اجتماعی می شود.ناامید ی توقف دهنده ی آن تلاش هاست.شوش شناس آگاه می داند که در این کوشش، ناامیدی جایی ندارد.باید آن ها را به مقصد رساند و در این جهت خستگی نیز مانع محسوب نمی شود.

شوش شناس موظف به دادن امید به آینده است.آینده ای که اگر محقق شود، مطالبان را نیز متغییر و افزایش می دهد.در ناامیدی ،مردم شوش فقط به فکر گذران زندگی خود می شوند.آنچه دیگران به دنبال آن هستند همین نداشتن آرزوی زندگی بهتر است.کشاورز ناامید زمین های خود را به دیگران اجاره می دهد.

دانش آموز ناامید شوشی ،علاوه بر جدایی از تلاش های علمی،دست به خلاف هایی مانند تقلب و انحراف می زند.معلم ناامید شوشی تنها برای رفع مسئولیت به کلاس درس می رود.او تمام وقت خود را صرف گذراندن و ابطال ساعات می نماید.نتیجه ی آن داشتن مدارسی بی محتوا در سطح شهر می گردد.

شوش شناس باید این نکته ی مثبیت و انرژی ذاتی را تحریک نماید.او با دادن اطلاعات خود در قالب های مختلف در مردم بومی و هم شهری خود،حرکتی را ایجاد می کند که پایه گذار پیشرفت های آینده است.ما ناامیدی را امری منفی می دانیم که احتمال ایجادش خصوصا در شوش بسیار زیاد است و وظیفه ی شوش شناسان را آگاهی دادن در این مورد می دانیم.

ما باامید وارد شوش شناسی شده و با همین آرزو به سمت جاده ای تعیین شده حرکت می کنیم.در بین راه از طوفان ها نمی هراسیم.باران و باد هم جلو دار شوش شناس نیست.ناتوانی را سلاح ناامیدکنندگان می دانیم و تلاش می کنیم تا آن را از دستشان خارج کنیم.خلع سلاح ناامید کننده، دادن امید به افراد بومی است.

آینده ی روشن شوش شناسی برای همه ی اهل علم واضح است.شوش شناسی به مردم شوش شخصیت واقعی می دهد.در خود ، توانایی بیشر ایجاد می نماید.بر تلاش ها و کوشش های آن ها می افزاید.شوش شناس خود پر تلاش تر از دیگران می شود.مردمش احساس آرامش درونی می کنند.فرهنگ آن ها را غنی تر می نماید.به دید آن ها وسعت می دهد.امیدواری به زندگی ،آیندگان را می سازد و در واقع به آن ها می گوید که از داشته های خود بهترین برداشت ها را نمایند.

شوش داراست، غنی است، پربار است، عالم است،مستقل است،خود کفاست، شخصیت ویژه دارد،شوش یکه است و با همین نکات است که معتقدیم جایگاه شوش در فضای امروزی این مکانی نیست که باید باشد.امیدواری به آینده و داشتن آرزوی شوش واقعی به همه ی مردم حرکت و سرعت در تلاش ها را می دهد.

ناامیدی سمی خطرناک است.گاه دیگران آن را آماده می کنند.بدانند و بدانیم که غلظت داشته های شوش به حدی است که هیچ سمی در درونش نفوذ نخواهد کرد.شوش را شوشی ها می سازند اگر چه غیر بومی ها آن را نخواهند.ما توانا تر از آنیم که دیگران مسموم تصور می کنند.ما با امید زنده ایم و زنده خواهیم ماند.شوش باید معرفی شود و حتما می شود.