به گزارش شبکه شوش از ایرنا، آخرین وصیت فاطمه(س) سیاستمدارانه ترین وصیت در تمام تاریخ بود و خواهد ماند چرا كه با چنین وصیتی ایجاد این علامت سوال تا ابدیت انسان‌ها را وادار می سازد، تا نام فاطمه(س) می‌آید، سراغ مزارش را بگیرند، آن را ناشناخته بیابند و بپرسند كه چرا؟! مگر مردم با او چه كردند كه چنین مظلومانه و غریبانه زیست و چنین ناپیدا به خاك سپرده شد؟

این سوال می‌تواند زنگی برای بیداری ذهن بشر و فراخوانی برای ضرورت حضور در عرصه سیاسی وهمچنین تمام میدان هایی كه در آن به احیاء حق جهت داده شده، باشد.

درد فاطمه درد پهلوی شكسته و فرزند از دست داده اش نبود و ایستادگی اش در برابر متجاوزان و عهد شكنان نه برای حمایت و دفاع از همسرش كه برای حمایت از حریم ولایت بود.

حریم ولایتی كه فاطمه خوب می دانست حفظ حرمت آن، تبعیت محض از ستون خیمه اسلام بوده و حیات دین را در پی خواهد داشت.

فاطمه شهید راه ولایت بود و می خواست با وصیت نامه خود، رد پایی از عمق مظلومیت ائمه معصومین را بر زمین برجای بگذارد.

فاطمه كه رفت، كربلا شكل گرفت، دنیا، خیمه خود را بر سینه بندگان خود بنا كرد و با خیال خام خود به مبارزه با ولایت برخواست.

فاطمه با شهادت خود، درخت ولایت را تا ابد از چشمه ایثار لبریز ساخت و تكیه گاهی مستحكم برای حریم اهل بیت(ع) بنا كرد.