استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا:

دانشگاه از بسیاری جهات با مراکز دیگر علمی متفاوت است.

نیروی انسانی،محتوای درس،روابط انسانی،انتظارات،ماده ی درسی و روش های تدریس از جمله مهم ترین آن ها محسوب می شوند.

روش تدریس در واقع راه به ثمر رساندن انتقالات علمی است.

هر اندازه محتوی دروس سنگین تر باشند،روشهای تدریس نیز ظریف تر می شوند. از نظر جمعیت تحت پوشش هم ،دانشگاه حالت خاصی پیدا می کند.افرادی تحت نام دانشجو که از نظر شرایط سنی از بحران ها گذشته اند و در حالت آرامش روانی به کسب علم و دانش می پردازند.با دنیایی پر از امید و آرزو،تازه نفس،آماده ی جهش علمی و هزاران نکته ی پیش رو،وارد صحنه می شوند.

اگر این امیدها ناامید شوند چه می شود؟چه کسی مسئول است؟علت آن چیست؟چرا چنین اتفاقاتی روی می دهند؟این ها احتمالاتی است که یک برنامه ریز در مقابل خود می بیند و یک مصلح در جهت حل، انتخاب می کند.شکی نیست که قضیه چندین مورد دارد.اما از بابت انتقال و کسب معلومات،روش های تدریس یک نکته ی مهمی است.

از باب کسب معرفت که اساس یادگیری است باید گفت که وضعیت در دانشگاه با دیگر مراکز متفاوت است.در این مکان با نیروهایی روبرو هستیم که با نیت  کسب علم وارد دانشگاه شده اند.این یک شانس بزرگ  است.

برای باغبان هیج توفیقی بالاتر از زمین آماده،هوای خوب،بذر توانا و اب مناسب نیست.اینکه محصول چه خواهد شد؟بحث بعد از عمل است.به نظرم می رسد که در روش تدریس نکات مهمی وجود داشته باشند که من آنها را اساس کسب معرفت می دانم و فکر می کنم حرکت بر اساس آن ها معنا دار خواهد بود.یادمان باشد که در کجا و با چه کسانی روبرو هستیم؟اساس کسب علم عبارتند از:

الف:اساس اول :آمادگی دانشجو در کسب علم است ،زیرا معرفت گرفتنی است نه دادنی.

ب:اساس دوم :پذیرش دانشجوست لذا آمادگی استاد هم جهت پذیرش مهیا باشد.

ج:اساس سوم:ماده ی معرفتی(نوع علم)است که هم مورد علاقه ی دانشجو و هم استاد باشد.

د:اساس چهام:ایجاد سئوال در دانشجوست. چرا مردان بیشتر از زنان  موهای خود را می ریزند و چرا این ریزش از جلوی سر آغاز می شود؟

ذ:اساس پنجم :راهنمایی در پاسخ یابی است نه پاسخ صریح  دادن.

ر:اساس ششم:ایجاد امید در یافتن پاسخ هاست و تمر کز بر توانایی ها ست نه ناتوانی.

ز:اساس هفتم:تایید به جای تشویق در یافتن پاسخ های صحیح و تاکید بر توانایی های جدیداست.

ژ:اساس هشتم :استمرار حرکت علمی با ایجادزمینه ی ارائه در محافل علمی به وسیله ی دانشجوست.

این روش می تواند به شکل های مختلف اجرا شود که در صورت لزوم قابل تقدیم است. اصول و مبنی این روش فعالیت طالب علم و یافتن مستقیم پاسخ ها از طریق خود اوست.ما بنیان روش تدریس را بر خودیابی می دانیم.دانشجویان باید از قبول پاسخ های آماده بری باشند.روش تدریس باید افکار را به حرکت درآورد و اندیشه های دانشجو را وادار به تلاش نماید.روش تدریس وظیفه اش ساختن زمینه های ابتکاری و اکتشافی است.

بدون شک روش های تدریس نمی توانند ثابت باشند.گویی در بعضی از دانشگاه های ما وضعیت به صورت تاریخی نگریسته می شوند.همان روش هایی که پدران ما داشته اند دوباره تکرار می شوند.ما این حقیقت را درک کرده ایم که موثرترین روش های تدریس حرکت دهنده ترین آن هاست.اگر دانشجو با روشی، تحریک و تشویق به کسب علم و دانش نشود و بدین شکل به رضایت درونی دست نیابد، راه رفته را انحرافی طی کرده ایم.

در روش های تدریس خودکفایی اساسی برای کوشش های دانشجوست و بر همین اساس است که اتکای محض به استاد برای انتقال معلومات و دانش ها چندان طرفدار ندارد.روش هایی که به کاشف بودن دانشجو کمک می کند و او را به سمت استفاده از خلاقیت های خویش رهنمود می سازد.ما روش های تدریس را صرفا معرفی علم و انتقال از فردی به نام استاد به افرادی به نام دانشجو نمی دانیم.راه گذر دانشجو از وضعیت موجود به مطلوب است.امید ما در روش های تدریس خودکفایی جامعه است.آرزویی که متاسفانه چندان بدان خوشبین نیستیم.