نیاز به کسب علم و دانش در دو بخش فردی و اجتماعی قابل بررسی است.نیازهای فردی برای دست یابی به مقصد های فردی است.اگر این نیازها منافاتی با نیازهای اجتماعی ندارند،دست یابی به آن ها دارای اشکال نیست.لذا در این بخش می توان رشته هایی را ایجاد کرد که مشکل گشای نیازهای فردی است.او این رشته را می خواهد چون به او در تربیت کودکش کمک می کند.او نمی خواهد از این راه درامد زایی کند.رشته های مختلف روانشناسی تا زمانی که درخواست های فراوانی دارند،افزایش می یابند.تعداد رشته های فردی تابع نیازهای فردی است و به طور مستمر،افزایش یا کاهش می یابند.

در بخش اجتماعی مانند صنعت،تکنولوژی،سلامت و امثال آن نیز رشته ها به شکلی طراحی شوند که جوابگوی نیازها باشند.بنابراین وقتی جامعه ای در افریقا به آن نیاز ندارد،نباید در آن کشور ها ایجاد شود.در حالی که آن رشته در آسیا بسیار مورد نیاز است باید تلاش برای ایجاد انجام گیرد.

ایجاد رشته ها نباید بدون مطالعه و صرفا به دلیل وجود آن در دیگر کشورها،صورت گیرند.گاهی مسئله از این هم بدتر است که بعضی رشته ها را به دلیل درآمد زایی ایجاد می کنند و بعد از چندین سال آن را کنار می گذارند.نگاه کردن به دست دیگران در ایجاد رشته در دانشگاه اشتباه بزرگی است.هرگاه رشته ای نیازها را برطرف کرد،دلیلی برای ادامه ی آن و ایجاد سردر گمی در فارغ التحصیلان نیست.نیاز دیده شود.رشته ایجاد گردد.

ما در کشور خود با این مشکل دست به گریبانیم.عدم برنامه ریزی در ایجاد رشته ها خصوصا در مطالعات نیاز سنجی امری است که دارای خلا است.رشته هایی که می بایست دارای فراوانی بیشتری باشند اندکند در حالی که مواردی که نیاز چندانی ندارند و گاه مملو از فارغ التحصیلانند فراوان یافت می شوند.از این بدتر زمانی است که دانشگاه ها با نام های مختلف مانند قارچ می رویند و درامد زایی حرف اول را می زند،رشته هایی که کمترین مخارج را دارند توسعه می یابند.

باید در این رابطه فکری کرد و مانع علم زدگی مردم خصوصا جوانان گردید.ما به شدت به وجود انواع دانشگاه ها معترضیم و آن را برای آینده ی علم و دانش کشور مضر می دانیم.رشته های تحصیلی در دانشگاه ها تنها با توجه به نیارها ایجاد شوند و فارغ التحصیلان آن امکان ورود به بازار کار را داشته باشند.برای ورود به رشته های دانشگاهی، ما هیچ معیاری را به جز توانایی های فردی و هوشی نافذ نمی دانیم.