عزیزالله احمدی - استاد دانشگاه و کارشناس ارشد مسائل اجتماعی: هر چه فاصله ما تا انتخابات کم می شود ، انگار صوت سروشی قدسی از دلهای پاک ، بیشتر به گوش می رسد که دیگر برای شوش نمی توان نسخه های خانگی ‌پیچید!

شوش معاصر نیازمند اجماع  نظرگاه های صائب همه قومیت هاست.اصحاب نظری با هر گرایش فکری ، تا بتوان با شکیبایی و مهربانی و مدارا قامت استوار چندهزارساله  این شهر را با همه عوارض  و مشکلاتش ،بپیرایند و آرایشی نو بخشند.

حقیقت توسعه یافتگی شوش، سیال تر از آن است که بتوان بی رنج اندیشیدن و بدون آگاهی های نو و انتخاب عقلانی ،آن را خانه تکانی کرد !و با کشف و طرح چند مشکل "دم دستی" و "ظنی الدلاله"،  دلها را به استخراجش خوش!باید باور داشت، پیچیدگیِ گره ها و دشواری های شوش با "حل مسائل"باز شود نه "توضیح  مسائل ". 

دردهای شوش تنها توسط کسانی قابل درمان است که آن درد ها،در دل شان  آشوب ایجاد کرده باشد و مدت ها منظومه معرفتی شان از این انبوهی  لرزیده است !.

شوش کسی را می خواهد که در نظر و عمل باور دارد  مردمان این شهر تاریخی-مذهبی  همواره باید چون سرو و سوسن آزادی کنند ، بخرامند و به بودنشان در زادگاه خود افتخار.

منافع شوش اقتضا می‌کند که از میان مدعیان ، برترین ، انتخاب شود .شاخه ی امید شوش ، این بار قابل شکستن نیست .مردم و قومیت های  فهیم اش می دانند این بار چه بخواهند، چگونه تحلیل کنند و  چگونه انتخاب.

اما این برترین کیست؟

"آزاده ای" که از قید حجاب معاصرت رهیده باشد و پیش از آن که "بگوید"، "ببوید"!

"صاحب نظری" که بتواند برای شوش ،آثار و برکات اندیشه های خود را به "عیان " مبدل کند و شعاع توسعه ی این شهر تاریخی-مذهبی را از "فرو ماندن" برهاند.

"مخلصی" که با افراشتن ستون حقیقت و گذشتن از معیشت در معرکه ی دنیاجویان و قدرت‌پویان، فقط به  آزادگی  و شکوه شوش به معنای واقعی اش قانع شود.

"جسوری" که از عافیت زمانه خویش بگذرد و بر سر آرمان ها و اندیشه های توسعه شوش بزرگ  پایداری بماند .

"اندیش ورزی" که بذرِحیاتِ سرزندگیِ شوش را  بر بستری از آرمان های "خام و کم مایه" نرویاند.

"عملگرایی" که نوید هرچه در آرمانشهر شوش ،تا کنون تحقق نیافته است ، با "صدق"گفتار و مداومت درعمل، ثابت کند و آنقدر بر حلقه ی جسارت و توانمندیهای فرزندان شوش بکوبد تا آثار آن ، افق های تازه  را برای مردم  به ارمغان بیاورد.

"مصلحی" که بداند هر اصلاحی در شوش ، بدون توجه به سنت، فرهنگ و تاریخ این سرزمین پاک، میسر نیست در نتیجه اگر بخواهد تغییر را با پاره پاره کردن هویت های قومی عمیق کند، بطور قطع تحصیل نسخه ای کارا برای پیشرفت شوش را ناممکن کرده است.

"سخنوری" که با "قدرت پرهیزی" بتواند برای تمام عقب ماندگی های شوش ، با هر وزیری (یا مسئولی) ، طرح دعوا کند!

"مدیری" که مدیریت های لرزان را فروپاشد ،از نو بسازد و از نو بچیند! و ابتنای نظام مدیریتی شوش را  بر مبنای اخلاق "اجماعی و اجتماعی"  و "نه قومی و قبیلگی"! بنیان گذارد و از راهکارهای سنتی و کهنه در مدیریت برای  رونق پایه های اخلاق و نوسازی و بازسازی شوش گریزان باشد.

"مساله شناسی" که بداند ییچش با مشهوراتِ ناکارامد معضلات شوش ، شکافتن سقف ناهمدلی ها می خواهد و جسارت در حق گویی و عدالت طلبی.

بنابراین با وجود چنین شاخص هایی، دیگر نمی توان برای انتخاب برتر ، استناد به ظاهر سیما،  یا پوششِ ِ شهرت تنها، استنادکرد .راه وکالت مردم شوش در این مجال سرنوشت ساز،احساسی و قومی نیست.باید بر پیکر  گزینشِ خویش،به نفع اعتلای آن، تن پوشی نو  و تازه کرد.باید پذیرفت که مردم شوش به بلوغ رسیده اند و می داند چگونه باید موج بیافریند! و چشمه های امید را  وادار به  جوشش کند .

باری ،شوش این بار در انتخابات پیش رو می خواهد:

ببالد:  به توانمندیها ،تمدن و فرهنگ  و داشته ها ی دیر پای الهی و تاریخی اش!

بباوراند : که کشف ، استخراج و بهره برداری ازراه های  دلشاد کردن این مردم ، اهمیتش ازکشف ،استخراج و بهره برداری از یک میدان نفتی  بیشتر است .

و بفهماند : با ترکیب "صدق ، خرد ورزی  و مدیریت" فرزندان خود می تواند  زیستی شرافتمندانه برای هر شوشی مهیا کند. واین قابل تحقق است به شرط آن که ما :
کارهای" بزرگ را به "آدمهای "بزرگ بسپاریم!