استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: دانشگاه محل دانش و علم است.برای کسانی که در جستجوی آگاهی و دانستنی های منظم هستند ورود بدان ضروری و لازم می آید.انتظار از این موسسه نیز همین است.بدون ورود به انتقادها و بیان کاستی ها دانشگاه را باید همان طور که باید باشد دید.اینکه راضی کننده است یا خیر بسته به دانش و درک جامعه ای دارد که در آن زندگی می کنیم.

مطمئن ترین محل برای استنباط علم و دانش دانشگاه است.محلی که مدرسینش افرادی خاص با درک و شعور ویژه هستند.کسانی که در فعالیت های آن شرکت دارند دارای خصوصیاتی منحصر به فردند.در این محل از بالاترین سطح یعنی مسئول تا پایین ترین آن یعنی نظافت چی ویژگی های خاصی طلب می شود.

محل تبادلات فکری و مشاوره های دانشی است.سیاست در آن ورودی ندارد و حزب در آن گمشده است.کسانی می توانند در دایره ی آن فعال باشند که در جستجوی دانش باشند.گمشده ی آن ها پست و مقام نیست و مدرک گرفتن اصل و اساس محسوب نمی شود.هر کسی نمی تواند خود را محق بداند مگر اینکه دانش خواه و جستجوگر علم و آگاهی باشد.آن ها به دنبال افزایش توانایی های خود برای دانایی هستند زیرا دانایی نیز توانایی است.

دروسش دارای مسیرهای معینی برای کشفیات است.از تکرار آنچه یافته شده پرهیز می شود و افزودن به آنچه داشته محسوب می شود اساس و پایه است.دانشگاه دارای قداستی به اندازه ی تمام دنیای انسان هاست.ورود به آن با انواع قوانین ضد دانشی ناممکن است.در ورود به آن رنگ و نژاد و خاص تاثیری ندارد.هرآنکس که می تواند و قادر است تا انباشت های علمی ایجاد کند وارد شود.

دانشگاه با انواع قفل ها و سدهای ورودی ناسازگار است.پول و دارایی برای ورود شرط نیست.فکر و تفکر همراه با توانایی های ذاتی علم خواهی و استعدادهای کشفی و اختراعی برای همه یکسان عمل می کند.به فلان فرد یا گروه وابسته بودن در دانشگاه راهی ندارد.دانشگاه سهمیه پذیر نیست.

جنسیت معیاری برای ورود نیست.استادش راهگشای دانشجو در کسب علم و دانش است.او علاقه مند به دادن علم و انتقال آن به دانشجوست اما این هدیه را به سادگی در اختیار قرار نمی دهد بلکه او را راهنمایی می نماید تا خود دریابد.دریافتن با تلاش و کوشش برای دانشگاه اصل محسوب می شود.

ارزش مدرک به شکل و شمایل آن نیست بلکه به محتوایی است که در درون افرادش نهفته است.دانشگاه مشوق ادامه ی تحصیل است و این حرکت را برای تمام نوع بشر جایز می شمارد.برای دانشگاه ملیت حرفی مفت است.دانشگاه محل تبدیل استعدادها به عمل است.

دانشگاه قداست دارد.مملو از پاکی و نجابت است.هر علمی که در آن تدریس می شود از همین ویژگی برخوردار است.بدیهی است که انتقال دهندگانش نیز این چنین هستند.دانشگاه موسسه ای برای سود بری فردی نیست.محلی برای معاملات نیست.مکانی برای بطلان عمر افراد برای گریز از واقعیات جامعه به حساب نمی آید.

دانشگاه محل حساب و کتاب گروه ها نیست.افراد درونی آن پاک و منزه و راستگو و درست کردارند.مانند سایر موسساتی نیست که دروغ حرف اول آن ها برای توفیق در آینده باشد.دروغ آن را از درون می پوساند.ورود به آن به آسان ترین شکل اما خروجش مشکل است.معنای آن این است که هرکسی که قادر است می تواند وارد شود اما کسانی می توانند خارج گردند که صلاحیت علمی آن را داشته باشند.دانشگاه محلی ویژه است که هیچگاه تابع جو زمانه نمی شود.