استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: وجود موافق و مخالف در هر رویدادی،امری پذیرفتنی است.اگر همه ی مردم یک دست بودند،این جهان مشکلی نداشت.وجود اختلافات نشان دهنده ی عدم هماهنگی میان انسان هاست.مبنای تفاوت ها در میزان رشدی است که هر نفر داراست.به طور حتم افراد رشد یافته و تربیت دیده به مراتب،بهتر از سایر افراد در زمینه های انسانی موفقند.رویدادهای بزرگ همچون انقلابات جهانی دارای گستردگی بیشتری هستند.ایجاد یک پارچگی با وجود تفاوت های بینشی و تربیتی ،کار فوق العاده بغرنجی است.تمام مشکلات به جوهره ی انسانی مربوط می شوند.انسانیت انسان در هر فرد به صورت قوه موجود است اما به سادگی تبدیل به عمل نمی شود.

جنایتکاران،افراد ضد بشری،جنگ افروزان،ظالمان،دیکتاتورها،مزدوران و قاتلان لزوما انسان های دیوانه ای نیستند.آن ها به طور عمد ی کارهای خود را انجام می دهند و آن ها را باور دارند.صدام حسین خود را نجات دهنده ی امت عرب می دانست.شاه ایران خود را منجی کشور معرفی می کرد.معمر قذافی در آخرین ساعات حیاتش خود را خدمتگزاری صدیق می دانست.حسنی مبارک در محاکمه ،خود را بی گناه خطاب می کرد.افرادی که سقط جنین انجام می دهند خود را نجات دهنده می دانند و آن را ثوابی بزرگ به حساب می آورند.امریکا جنایات خود در عراق و افغانستان را آزادی مردم می داند.رژیم سعودی مردم یمن را روزانه برای آزاد کردن بمباران می کند.داعش برای رسیدن به عدالت این همه جنایت انجام می دهد.انها می دانند،چه می کنند.

انقلاب اسلامی ایران در درون خود دارای افراد متفاوتی بود.کسانی که واقعا به دنبال خدمت به مردم بودند و خود را در برابر گلوله ها قرار دادند.کسانی که تا آخرین لحظه به حکومت پایبند بودند و دست از حمایت خود بر نداشتند و روبروی مردم ایستادند و بسیاری را به شهادت رساندند و از این بابت مطمئن بودند.کسانی که مخفیانه به نیروهای رژیم کمک می کردند و گزارشات مختلفی مخابره می کردند.مردمی که گوش به فرمان رهبر بودند و در تظاهرات شرکت می کردند و در ادامه در کنار انقلاب باقی ماندند.افرادی که دو دل بودند و منتظر نتیجه ی کار ماندند و بعدا به انقلاب پیوستند وبا اولین فشارها سریعا به مخالفت و حمله پرداختند.

این وضعیت در انقلاب شوش هم حاکم بود.من به عنوان یکی از افراد در این انقلاب ،آن ها را حس کردم.ابتدای انقلاب،کسی همراهی نمی کرد.مهم ترین قشر همراه، سواد داران و دانشجویان شوش ،مشغول به تحصیل در اهواز بودند .تظاهرات را شکل دادند و با رهبری در شوش همراهی نمودند.بیشترین تاثیر منفی در ذهن من را اقشاری گذاشتند که من آن ها را منفورین انقلاب می نامم.این گروه به چند دسته تقسیم می شوند.بدبختی در این جاست که بعد از انقلاب بعضی از آن ها انقلابی دو آتشه شدند و از سفره ی انقلاب لقمه های سنگینی برداشتند.سعی می کنم حرمت ها را حفظ کنم و تا جایی که می توانم نامی از کسی نبرم مگر اینکه برای روشن شدن حقایق مجبور شوم.

اولین چهره های منفور نیروهای ژاندارمری بودند.نیروهایی که وظیفه ی آنها حمایت از رژیم بود.در شوش چند نفر از این ها اذیت و آزار زیادی نمودند.یکی رئیس پاسگاه به نام اقراری بود که کمتر خود را نشان می داد و من آن را در فتح پاسگاه دیدم.او دستور دهنده و برنامه ریز بود.افسری جوان وبا درجه  که مدیریت خوبی داشت.دومین نفر معاون او به نام اویسی بود.او هم ما را بیش از حد تهدید می کرد و به همراه نیروهایش در اولین تظاهرات سال پنجاه و هفت ،به ما حمله ور شد وتیراندازی هوایی نمود.معروف بود و به حکومت پهلوی فوق العاده علاقه داشت.یادم می آید که در اولین روزهای انقلاب بچه ها سراغ او را گرفتند و او را تا درب بانک سپه تعقیب کردند زیرا برای گرفتن حقوق به آن مراجعه می کرد اما موفق نشدیم و فرار کرد.

سومین نفری که نامش را هیچ گاه فراموش نمی کنم گروهبان سجادی بود.در هر مکانی که تجمع می شد،حضور داشت و با خشونت رفتار می کرد.یکی از ان صحنه ها که من در ان حضور داشتم.کمین او در روبروی مسجد جامع بود.او هنگام غروب و قبل از اقامه ی نماز،درب بانک ملی زانو زده بود و فریاد میزد،هرکس مرد است وارد مسجد شود.تفنگ او که سه ژ بود به سمت مسجد نشانه رفته بود.حال خوشی نداشت.با ورود آقای دانش به صحنه از ایشان کسب اجازه نمودیم.با مدیریت خوبش به ما دستور داد که به خانه ها برویم و نماز را آن جا بخوانیم.امروز کسی مسجد را باز نکند.هنوز تنم از آن لحظه می لرزد.فریاد می زد و برای ورود به مسجد دعوت می کرد.فکر می کنم اگر اقای دانش نبود کشتار وسیعی روی می داد.آقای دانش بدین سان جان بسیاری از جوانان را نجات داد و سجادی با حالتی پیروزمندانه آن جا را ترک کرد.

چهارمین گروه در انقلاب چماق داران بودند.من آن ها را دیدم.صحنه آن زمان را هرگز فراموش نمی کنم.گاهی اوقات فکر می کنم ،اگر این اتفاق می افتاد صدها نفر کشته می شدند و در محیط عشایری شوش برای همیشه تخم دشمنی کاشته می شد.خدرا حفظ کند  کسی را که مانع شد.جریان از این قرار بود که در یکی از تظاهرات که اتفاقا شلوغ تر از سایر روزها بود،نزدیک موزه و در حالی که به سمت بالا حرکت می کردیم،یکی از شیوخ فراری شوش به همراه چند ماشین رو باز در حالی که در درون آن ها افراد چماق به دست فریاد می زدند و از شاه طرفداری می کردند.به طرف ما حرکت کردند.من حتی نوع ماشین ها را به یاد دارم.آن ها منتظر دستور بودند.آن شیخ گفت که تظاهر کنندگان را درس خوبی بدهند.صحنه ی وحشتناکی بود.سلاح به دستان در مقابل بی سلاحان،در حالی که آماده ی فرار یا درگیری بودیم که یکی از بانفوذترین فرد آن زمان مقابل آن ها ایستاد ومانع حرکت آن ها شد.به جمعیت چماقف دار گفت که مردم حق اعتراض دارند شما به چه دلیلی می خواهید آن ها را مورد حمله قرار دهید.گفتند این دستور شیخ است.به سمت شیخ رفت و به او خطرات ناشی از کارش را گوشزد کرد و گفت اگر به مردم حمله کنی با من طرف هستی.بچه های خود را بردار و از اینجا دور شو. از ما درخواست کرد که متفرق شویم. صحنه های خطرناکی بود.

پنجمین گروه،افراد خاموشی بودند که خود را نما نمی دادند.آن ها طرفدار رژیم بودند و این را پنهان می کردند.این افراد به صورت مخفی به نیروهای رژیم اطلاعات لازم را می دادند.از برگزاری نمایشگاه های کتاب به بهانه های مختلفی جلوگیری می کردند.در تظاهرات شرکت نمی کردند.از صحنه های خطرناک خود را کنار می کشیدند.من مطمئنم،اگر انقلاب پیروز نمی شد.این افراد تمام انقلابیون را به رژیم معرفی می کردند.با پیروزی انقلاب خود را در موج انقلاب انداختند و انقلابی معرفی نمودند و از سفره ی انقلاب بیش از دیگران سیراب شدند.چهره های انان را نباید فراموش کرد.

شاید این خاصیت انقلاب باشد که موجش همه را فرا گیرد اما آیا خطراتی برای انقلاب خواهد داشت یا نه؟ موضوعی جداگانه است که باید در آسیب شناسی انقلاب بررسی شود.من شخصا وجود منفورین را در مسیر انقلاب به سود نمی دانستنم و اکنون نیز نمی دانم خصوصا اگر آن ها تصمیم گیرندگانی نیز باشند که وضعیت بدتر می شود.انقلاب ما در شوش موجی از رافت را به همراه داشت که عاملش شخص آقای دانش بود اما همیشه نتیجه ی خوبی نداشت.