استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: انقلابات جهانی به شکل های مختلفی مدیریت شده اند.بعضی به وسیله ی گرو ه های فشار هدایت می شدند و تعدادی جنبه ی سیاسی داشته اند.انقلابات ملی گرایی نیز کم نبودند.در هند استعمار ستیزی عامل همبستگی مردم و پیروی از شعارهای میهنی شد.در شیلی نیز آلنده با تکیه بر مردم،انقلابی را شروع کرد که سرانجامش مرگ او بود.در کوبا نیز چه گوارا و کاسترو با تکیه بر جنگ های چریکی آمریکا را شکست دادند.بررسی تاریخچه ی انقلابات ،تجربه ی خوبی برای نهضت های آینده است.آن چه امروز بهار عربی می خوانند در واقع، بیداری اسلامی مردم مسلمانی است که شعار اصلی آن ها الله و اکبر است.رهبر و یاوران آن ها چه کسانی هستند؟

تفاوت انقلاب ایران با سایر کشورهای جهان بسیار است.قصد ندارم کالبد شکافی کنم اما در ایران یاوران رهبر کم نبودند.آن ها  افرادی متشخص و با نفوذی بودندکه ایشان را رها نکردند.ما آن ها را اشخاص خاص می نامیم.خاص بودن آن ها به معنای جداسازی از مسیر انقلاب نیست بلکه کنار هم بودن و در فعالیت های اساسی شرکت کردن مد نظر ماست.

در امتداد انقلاب حرکت کردن و بارهبری هماهنگ بودن کار ساده ای نیست.گرچه در حوادث بعد از انقلاب ،تعدادی از آن ها از انقلاب جدا شدند  اما لازم است نام آن ها در تاریخ انقلاب ثبت شود.در این ثبت نام ها نباید سلیقه های فردی دخالتی داشته باشد.افرادی که به شکل های مختلفی خاص بودند و بنا به دلایلی فاصله گرفتند یا فاصله دادند.انقلاب اسلامی ایران به هیچ عنوان متعلق به شخص یا گروه خاصی نبوده و نیست.این نهضت کاملا مردمی که به وسیله ی آن ها با رهبری امام خمینی ،به وجود آمد.

در شوش وضعیت انقلاب مانند سایر نقاط کشور بود.مردم گوش به فرمان رهبر خود بودند و کس دیگری را رهبر نمی دانستند.شعارهای آن روز تظاهرات شوش در مورد رهبری را مرور کنیم این واقعیت کاملا مشخص می شود.من که خود در بسیاری از این گردهمایی ها شرکت داشتم آن ها را فراموش نکرده ام.برای سلامتی ایت الله خمینی صلوات،این سخن شهید صفر احمدی در مسجد جامع شهر در اوایل سال پنجاه و هفت بود.من ایشان را دیدم و بلافاصله سر را پایین انداختند.شروع اولین تظاهرات با جمله ی مجید چائیده شروع شد که گفت،درود بر خمینی و این ابتدای شعارهای بعدی گردید.وای اگر خمینی حکم جهادم دهد.رهبرا رهبرا ما را مسلح کنید.بنابراین تاکید بر رهبری امام کاملا مشخص بود.

افرادخاص کسانی هستند که در یک مقطع وارد نمی شوند.برای آن ها سختی معنایی ندارد.آن ها برای گرفتن پست و مقام وارد مبارزه نمی گردند.خطرات جانی برای آن ها کم نیست.رژیم تا دندان  مسلح است.مردم دست خالی هستند.امریکا به شاه اسلحه و مهمات می دهد.پیش بینی پیروزی بسیار مشکل است.نفت کمیاب شده و مردم تحت فشار هستند.اعتصابات سراسر ایران را فرا گرفته است.بسیاری ترجیح دادند از کشور فرار کنند تا اوضاع آرام شود.این ها افراد ام الوقت بودند.شناخت زمان برای پی بردن به ماهیت افراد خاص تاثیر گذار است.

در شوش افراد خاص بسیار کم بودند.تعدادی شهید و بعضی خانه نشین شدند.آن هایی که آقای دانش را در سخت ترین روز های انقلاب رها نکردند.صحنه ی حسینیه ی اعظم و هجوم نیروهای امنیتی برای بازداشت ایشان را هرگز فراموش نمی کنم.بسیاری از افراد برای نیروهای شاه ،قوت قلب بودند.کسانی که در اطراف ایشان بودند،در ابتدا کم نبودند.با تهدید نیرو ها ،پراکنده شدند.من در این صحنه افراد خاص را انگشت شمار دیدم.آقای دانش از ما خواست که ایشان را رها کنیم و گفتند که این نیروها با من کار دارند،شما خود را درگیر نکنید.همین بهانه ای شد تا دور ایشان را خالی کنند مگر آن چند نفر که من آن ها را دیدم.افراد خاص این چنین امتحان پس می دهند.

گرچه روش مدیریتی آقای دانش شکل خاصی داشت و به هیچ عنوان مردم را به اجبار وارد صحنه نمی کرد اما،تاریخچه ی شوش نشان می دهد که با پیروزی انقلاب اسلامی ،ابن الوقت ها پیدا شدند.آن ها انقلابی دو آتشه شده بودند.شانه به شانه ی ایشان حرکت می کردند.به دنبال سمت ها بودند و البته چون مایوس شدند،کم کم دوری اختیار کردند.افراد خاص وضعیت دیگری داشتند.همچنان در کنار رهبری شوش ایستادند.به وضعیت خطرناک امنیتی آن زمان سروسامان دادند.خطرات ضد انقلاب را به جان خریدند.من بسیاری از ااین فراد را دیدم که با پیروزی انقلاب خوشحال بودند و ادعایی هم نداشتند.

پاسداری از شهر،مبارزه با ضد انقلاب ، گشت های شبانه در بیشه زار ،برقرای پست های بازرسی،تشکیل کمیته های مردمی،نگهبانی های شبانه وتامین امنیت نسبی را کسانی به وجود آوردند که از روز اول انقلاب در ان شرکت داشتند.من شاهد کم خوابی بسیاری از آن ها بودم.وسیله ی شخصی این ها  هم در خدمت انقلاب بود.

نگهبانی از خانه آقای دانش در پشت مسجد جامع به وسیله ی آنها انجام می گرفت.روزهای سخت اوایل انقلاب را هرگز فراموش نمی کنم.در این اوضاع و احوال کسانی که مسئولیت آموزش اسلحه به مردم را داشتند و مراکز اموزش نظامی برای حفظ انقلاب ایجاد کردند،چه کسانی بودند؟ایا آن ها افراد خاص نبودند؟حالا کجایند ؟آیا کسی ان ها را می شناسد؟در قید حیاتند؟با مشاهده ی حاشیه نشینی آن ها زجر می کشم.

گوشه نشین شده اند.بعضی از آن ها را می بینم.بی ادعا.حوادث را با آن ها مرور می کنیم.اکثرا آه می کشند اما از انقلاب خود دست نمی کشند.گذشت آن زمانی ،بدین سان گذشت.نمی دانم ابن الوقت ها از عملکرد خود چه تفسیری می کنند.شاید این خاصیت انقلاب باشد.نمی دانم و شاید نباید باشد.

من فکر می کنم ذکر نام آن ها در تاریخ شوش ،تاییدی بر قدرشناسی انسانیت باشد.البته برای بسیاری از آن ها باید فاتحه خواند و روزهای پنجشنبه بر مزار آن ها حاضر شد.آن هایی هم که در قید حیاتند منتظر قدرشناسی هیچ کس نیستند.آن ها انقلاب را برای رسیدن به منافع شخصی انجام ندادند.در تظاهرات مختلف بعد از انقلاب آن ها را می بینم.خدا از آن ها راضی است،خلق راچه سود.

من به عنوان یک فعال در طول انقلاب خود را مدیون افراد خاص می دانم.هر زمان و مکانی که آن ها را می بینم تشکر و قدردانی می کنم.در هر جلسه ای که حضور می یابم نام آن ها را می برم.ما مدیون افراد خاص در انقلاب شوش هستیم.باید قدرشناسی را به عنوان روشی برای ادامه ی کار درست انجام دهیم.