استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: انقلاب اسلامی ایران مانند هر انقلابی دارای مسیر و جهت است.این مطلب که هدف ،مسیر را تعیین می کند نشان دهنده ی آن است که موفقیت و عدم توفیق را می توان از این نظر ترسیم کرد.مسیری که توقف در آن نیست و هر انقلابی با توجه به ماهیت خود قادر است آن را طی کند و طبیعی است که مسیر شناسی برای انقلابیون نقشی حساس ایفا خواهد نمود.ما مسیر شناسی را از این نظر مهم می دانیم که آن را معیاری برای موفقیت در نظر می گیریم. راهی که از ابتدای ترسیم انقلاب نزد رهبران و آحاد مردم شناخته شده است و با پیروزی انقلاب همچنان راهنما و حرکت دهنده ی سایر فعالیت هاست.

مسیر انقلاب با ماهیت ارتباطی تنگاتنگ دارد.این حقیقت که انقلاب ها می توانند در میانه راه با شکست مواجه شوند ما را بر آن می دارد تا ضمن مهم خواندن موضوع،از ناموفقیت ها جلوگیری نماییم.خوابیدن و به انتظار میوه چیدن کاری جاهلانه و خطرناک می باشد.مطالعه ی انقلاب هایی که در ابتدا مردمی و سپس ضد مردمی شدند موید بی توجهی به مسیر انقلاب و غافل شدن از آن بوده و همچنان به عنوان یک اصل قابل قبول می باشد.

انقلاب اسلامی ایران در قبل از پیروزی مسیر حرکتی خود را به جهانیان نشان داد.مسیری که بدون شک دارای ماهیت دینی بوده و هست.ترسیم آن نزد مردم و خواستاری برای ورود و عدم انحراف از آن موضوعی است که باید همیشه در فعالیت ها مد نظر قرار گیرد.ما نمی توانیم از این مسیر غافل شویم و در مستی پیروزی راه را گم نماییم کمااینکه بودند و هستند افرادی که مستی و سرگیجگی باعث انحراف آن ها از مسیر شده است.

مسیر شناسی انقلاب موضوعی مهم و در عین حال تخصصی است که تنها از عهده ی کسانی بر می آید که در متن انقلاب بوده اند.کسانی که ملت با احترام با آن ها برخورد می کنند و وجودشان را لازم و ضروری برمی شمارند.در مسیر انقلاب بودن می تواند راهنمای درستی در حرکت ها باشد.باید این مسئله را نیز مهم بدانیم که انحراف عمدی از مسیر نیز کوششی حساب شده برای افرادی است که خود را مقید به شکست می دانند.

ما موضوع مسیر شناسی را فعالیتی اندیشمندانه و دارای رنگ و روی متفکرانه می دانیم.بر این اساس کاری فکری و اندیشه ای است که تنها از عهده ی اهل اندیشه بر می آید.کوششی که در آن تعصبات کاذب و تعلقات دروغین آن را از مسیر اصلی مطالعه دور می کند و تنها هیاهویی برای خودنمایی می گردد.این خطر برای همه ی انقلاب های دنیا متصور است که با ورود افراد ضد اندیشه و تفکر و مملو از احساسات و تعصبات کاذب،انحراف و در نهایت شکست ایجادشود.

مسیر شناسی انقلاب باید با توجه به اساس دین مورد توجه باشد.کسانی که از نسل انقلابیون فاصله دارند نمی توانند درک خود را از انقلاب بیان دارند.تنها آن هایی که با انقلاب زندگی کرده و آن را با فهم مستقیم به تجربه تبدیل نموده اند قادرند تا مسیر را نقاشی کنند و با نقشه ی درست در اختیار نسل های بعد قرار دهند.این بهانه که میان نسل ها فاصله است تنها برای توجیه عدم پذیرش است و معنایی ندارد.

استفاده از واژه ی معمار انقلاب کوششی درست در مسیر شناسی است.کسانی که امام را بنیانگذار می دانند که درست هم هست به این اصل اشاره می نمایند که مسیر انقلاب به وسیله ی رهبری هدایت شده و مردم با توجه به حرکت ایشان و پیروی از دستورات در آن وارد شدند.این واقعیت که در مسیر زندگی گاه غفلت باعث خروج و گذشت زمان باعث فراموشی می شود نوعی خطر را برمی انگیزد که نتیجه ی آن پوچ گرایی انقلاب می گردد.بی تفاوتی در دفاع از انقلاب نتیجه ی انحراف تدریحی از مسیر است.

این وظیفه ی انقلابیون و اندیشمندان نسل های بعدی است که با مطالعه ی مسیر انقلاب ،با کوشش های مستمر خود آن را بازبینی و درست آزمایی نمایند.نمی توان آسوده بود و به حرکت اطمینان داشت.دشمنان دانا و دوستان جاهل کم نیستند و خطر انحراف در هیچ برهه ای از زمان رخت بر نبسته است.باید کوشید و مسیر شناسی را متحول کرد.کاری که اگر به فراموشی سپرده شود خطر شکست را ایجاد می نماید.