ایران اُنا - نظام حاجتی - کارشناس مسائل سیاسی: در تاریخ و تقویم ملت ها در طول زمان همواره به مناسبت های خاص، مهم و تاثیر گذار، روزها و ایامی معین، ثبت و ضبط گردیده که هر ساله اهمیت و خاطره آن ها گرامی داشت و یادآوری می گردد که به همین مناسبت در تاریخ تقویم جمهوری اسلامی ایران نیز روز دوازدهم فروردین آورده شده که در چنین روزی در سال 1358 یعنی فقط 50 روز بعد از سقوط رژیم سفاک پهلوی و در واقع بعد از 2537 سال حکومت شاهنشاهی برای اولین بار همه پرسی برای تعیین و انتخاب نوع حکومت و شیوه اداره آن برگزار گردید. که در هیچ یک از انقلاب های مطرح دنیا اینچنین رویداد بی نظیری با این کیفیت و کمیت گزارش و ثبت نگردیده است.

چرا که مردم بلافاصله بعد از سقوط حاکمیتی مستبد در کمال آزادی با آرای بیش از 98 درصدی خویش، مدل حکومتی دلخواه خود یعنی جمهوری اسلامی را انتخاب و گزینش نمودند.

بطوری که اهمیت چنین روز و رویدادی آنقدر قابل ذکر بود که بنیان گذار کبیر انقلاب یعنی حضرت امام خمینی (ره) این روز تاریخی و سرنوشت ساز را برای همیشه تعطیل رسمی اعلام نمودند. و حتی نگارنده بر این اعتقاد است که این روز یادآور روز غدیر خم است که پیامبر (ص) در آن روز نوع و مدل حکومت یعنی نظام ولایی را در یک فراخوان عمومی به همه پرسی گذاشت. و رای آری یا همان بیعت همگانی جمع حاضر را پشتوانه و گواه آن قرار داد.

لذا شایسته است که این روز بنا به اهمیت و نقش آن در هدایت و تعالی جامعه و بلکه جهان اسلام، همسنگ و هم قدر روز تاریخی غدیر خم پاسداشت و گرامی داشته شود و تحت هیچ شرایط و موانعی کمرنگ و مشمول زمان نگردد.

البته این فرصت را غنیمت شمرده و مناسب است که به این نکته و حقیقت تلخ تاریخ اشاره شود که شخصیت ها، حوادث و رویدادهای مهم تاریخی، به همان اندازه که بزرگ، تاثیر گذار و با اهمیت هستند، به همان اندازه هم توسط دشمنان غدار، زیرک و فرصت طلب، مورد هجوم، خدشه و تحریف و تحلیل قرار گرفته که در صورت عدم محافظت و پاسداری مورد استحاله، انحراف و در نهایت اضمحلال قرار می گیرند! و همچنانکه بعد از رحلت رسول اکرم (ص) با بهانه و سو استفاده از مفاهیم شورا و بیعت (دموکراسی و همه پرسی! ) اصل ولایت و ولی در حاشیه قرار گرفتند، بعد از همه پرسی این روز تاریخی نیز با توسل به انواع ترفندها، القائات و فشارهای پیدا و پنهان افراد، گروه ها و جریانات غیر ولایی و نه چندان ولایی! و متاسفانه تاثیر پذیری و الگو گیری از مدل های حکومتی مرسوم در دنیا (بویژه ممالک غربی) توسط ولایتمدارانی که هم برای رضایت مندی جریانات غیر ولایی و هم نداشتن یک الگوی مدون و دقیقا تعریف شده از الگوی مدیریت اسلامی، (به علت حاکمیت های طاغوتی و غیر ولایی از صدر اسلام تا پیروزی انقلاب اسلامی) قانون اساسی جمهوری اسلامی  ( یا همان برنامه و مانیفیست شیوه اداره و مدیریت جامعه) نا اگاهانه  (اما با نیتی خیر) بصورتی نگارش یافت که شق ولایی یا همان اسلامی آن یعنی حیطه اختیارات ولی جامعه (بنا به فرمایش حضرت امام ره در یک جمع خصوصی با عده ای از دانشجویان با این مضمون که آنچه در قانون اساسی تحت عنوان اختیارات ولی فقیه آمده، اقل آن چیزی است که در اسلام آمده، و من بخاطر رعایت بعضی جهات و ملاحظات از جمله جلب رضایت روشنفکران غرب زده به این حداقل رضایت دادم! ) بصورتی کم رنگ ظاهر و به جامعه عرضه گردید.

و اما اتفاقا مردم اینک حق دارند که این سوال اساسی را مطرح کنند که؛ مگر ما با رای مستقیم خود به نظامی مجوز ندادیم که در قالب جمهوریت (رای و گزینش ما) قوانین و مقررات حاکم بر زندگی ما با محتوی اسلامی را پیاده و اجرا کند، پس چرا بعد از 37 سال هنوز با این همه ناهماهنگی، پراکندگی و در نهایت مشکلات عمدتا داخلی مواجهه ایم!

و هر شخص و گروه ادعای اصلاح امور را دارد! و حال چه کسی پاسخگو و راه علاج چیست؟!

و اما در پاسخ به این سوال اساسی باید گفت که اولا باید کسانی پاسخگو باشند که اگر چه صریحا بر زبان نمی آورند ( به دلیل بر ملا شدن اهداف و آمال و آرزوهای درونی اشان) اما عملکردشان بیانگر این است که اعتقاد چندانی به پاسخگو بودن دین برای رفع مشکلات و ساماندهی نیازهای دنیوی بشر ( بویژه در دوران معاصر) ندارند و راه علاج را در تبعیت از ایده سکولاریسم ( جدایی دین از سیاست) می دانند که از ابتدای پیروزی انقلاب تا به امروز تحت عناوین مختلف در امور اجرایی و مدیریتی حاکمیت کمابیش حضور داشته و دارند.

و اما راه علاج بنا به تجربه 37 ساله انقلاب و تایید علما و صاحب نظران آگاه و ژرف اندیش آن است که، الگوی مدیریت اسلامی بر مبنای نظریه "امت و امام" بنا گردد.

و این در حالی است که با این وضعیت قانون اساسی؛ بر جامعه مدل و الگوی "امت و امام ها"!! حاکم است!  و در این آشفته بازار است که زمام حاکمیت و بویژه امور اجرایی عملا در دست لیبرال های بظاهر مذهبی افتاده، اما همه کاستی ها، نارسایی ها و مشکلات به حساب امام جامعه تمام می شود!!

و این هم از عجایب روزگار ماست!!