استاد جعفر دیناروند - رئیس مرکز بررسی های اجتماعی ایران اُنا: اشتغال در دانشگاه دارای چند معناست. ابتدا آن هارا مرور و سپس اصل مطلب بیان می شود.

اول اینکه دانشگاه اشتغال زایی می کند. بدین معنا که افراد از طریق کسب مدرک در آن امکانات بیشتری برای یافتن شغل پیدا می کنند.

این دیدگاه باعث می شود تا افراد به همین نیت وارد دانشگاه شوند و به هر شکل ممکن مدرک بگیرند.این نوع افراد گذراندن واحد های درسی را یک موفقیت می دانند.

زیر فشار دانشجویان قرار می گیرند.سئوالات شکل خاصی دارند و شکایت از استاد منظم و اهل علم رواج می یابد.این نوع نگرش باعث عقب گرد دانشگاه و علم می شود.ادامه تحصیل شاغلین برای افزایش حقوق یکی از این انواع است.

دوم اینکه دانشگاه زمینه ی اشتغال را با ایجاد نگرش های جدید،ابتکارات،خلاقیت،اکتشافات و اختراعات،امکان پذیر می کند.

در چنین حالتی گذراندن واحدها وکسب نمره ملاک نیست،حرکت در این مسیر و تحول در صنعت و تکنولوژی نیت اصلی استاد و دانشجوست.

در چنین حالتی خستگی معنا ندارد.تعیین نوع سئوال از طرف دانشجو صورت نمی گیرد و استاد از بابت خود فعالی دانشجو مسروراست.

نتیجه ی این نوع نگرش ارتقا وضع اشتغال در کشور،بکار گیری نیروهای شایسته در سر کار،تقدیر از اساتید منظم و باسواد و کنار گذاشتن دانشجو و استاد کم کار می گردد.

ورود به دانشگاه از حالت چشم و هم چشمی خارج و بسیاری از رشته ها از گردونه ی دانشگاه حذف می شوند.

سوم اینکه دانشگاه ضمن اشتغال زایی مشخص کند که متخصص کیست. اگر در یک رشته ای در کشور اشتغال به وجود آمد،چه کسانی شایسته ی ورود به آنند؟

چه بسا افرادی باشند که مدعی دانستن هستند و فرمان آن مجموعه را در دست دارند ولی برای اثبات تخصص به هیچ مدرکی اشاره ندارند یایک مدرک خارج از دانشگاه برای خود دست و پا می کنند .آیا ورود چنین افرادی ضربه به شایسنگی ها نیست؟

نظر سوم معتقد است که ورود به دانشگاه هم به نیت داشتن شغل و هم به نیت اشتغال زایی دانشگاه باشد.این نظریه هر دو نظر قبلی را داراست.اگر در این زمینه درست عمل شود و اشکالات حاصل از این نظریات برطرف شوند،مطمئنا کنکور در دانشگاه ها حذف،تعداد متقاضیان کاهش و توانا سالاری بر این مجموعه ی عظیم حاکم خواهد شد.